peter schoute
Column
Je had vroeger een televisieserie genaamd 'HET ZAL JE KIND MAAR WEZEN' met Frank Spencer als onhandige kluns van het ergste soort. Ik hield van Frank, want ik voelde mij altijd met hem verwant. Zelfs een eenvoudig klusje als het hoger zetten van het fietszadel voor mijn vrouw ging bij mij nog faliekant mis. Ik was namelijk na het bijstellen van het zadel vergeten de bout (zo heet dat, geloof ik) weer stevig aan te draaien, zodat ik tijdens een fietstochtje mijn vrouw héél langzaam, maar héél zeker naar beneden zag zakken, waardoor haar rijwiel de allure kreeg van een kinderfietsje. Zij moet erg onder mijn onhandigheid geleden hebben, maar nimmer kwam er een klacht over haar lippen. Integendeel, zij bleef mij stimuleren door vol te houden dat ik het heus wel kon, als ik maar wilde!
Ze deed dat zo overtuigend, dat ik het zelf begon te geloven. Daardoor kwam het waarschijnlijk ook dat ik me liet verleiden zelf de kamer te behangen.
"Zij moet erg onder mijn onhandigheid geleden hebben, maar nimmer kwam er een klacht over haar lippen. Integendeel, zij bleef mij stimuleren door vol te houden dat ik het heus wel kon, als ik maar wilde! "