Binnen de Dijken
ELISaBeth filmt
De Raad voor de Jeugdbescherming schrijft een adviesrapport waarin de stelling wordt opgenomen dat kinderen adopteren uit het buitenland misschien niet meer van deze tijd is. Ongetwijfeld ben ik niet het enige adoptiekind dat verschrikt opkijkt. Hoe oud je bent doet niet ter zake, adoptiekinderen zijn maar liever onzichtbaar. Uit die onopvallende positie in de publiciteit treden, valt ook voor mij niet mee. Maar de stem van het adoptiekind ontbreekt in de discussie. Mijn liedjes geven een duidelijk beeld voor wie geen idee heeft waar het eigenlijk over gaat.
Elisabeth van Leeuwen is de regisseur van het item. Ze doet grondig voorwerk en besteedt ruim drie uur aan de opnames bij ons thuis. Het babyboek is wat ze graag in beeld wil brengen. Ik heb het meer dan vijftien jaar niet ingekeken. Bladerend herleef ik de eerste momenten van mijn bestaan. Het is een emotioneel gesprek. Bezorgd ben ik wel na afloop. Als dat maar integer uit de montage komt. Maar het vertrouwen dat ik heb opgebouwd in Elisabeth komt terug in een zorgvuldig gemonteerd item, waarin ze de muziek en de emotie heel klein in beeld brengt. Stil word ik ervan. Nu maar hopen dat het filmpje de juiste politici bereikt, zodat zij begrijpen dat je adoptiedossiers individueel zou moeten blijven beoordelen. Niet elk kindje heeft ouders, niet elke baby kan in de eigen gemeenschap blijven.
Soms is afstand een voorwaarde om kleintjes een levensvatbare toekomst te geven.