252
In memoriam
dyplomowe i wykłady oraz prace kontrolne, a także brała udział w egzaminach
rocznych i dyplomowych, hospitowała corocznie praktyki studenckie. Ponadto
pełniła obowiązki opiekuna roku, studenckiego Koła Naukowego Historii, koordynatora działalności kół naukowych, była współorganizatorem konferencji
popularno-naukowych i związanych z nimi wystaw.
Z dniem 1 września 1973 r. w związku z integracją WSN z instytutami UAM
dr Aleksandra Popioł-Szymańska podjęła pracę na tym samym stanowisku adiunkta
na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UAM, w Zakładzie Historii Polski Nowożytnej do końca XVIII w. i Metodologii Historii, kierowanym przez prof. dra
Jerzego Topolskiego. W ciągu trzech lat pracy w tym zakładzie pod dalszą opieką
naukową prof. G. Labudy napisała pracę habilitacyjną Poglądy monetarne w Polsce
od końca XV do końca XVIII w., w seminarium J. Topolskiego zakwalifikowaną do
druku wiosną 1977 r. i wyróżnioną nagrodą rektora UAM w roku akademickim
1979/1980. W dniu 13 marca 1978 r. przeprowadziła przewód habilitacyjny, a Rada
Naukowa Instytutu Historii UAM nadała jej stopień doktora habilitowanego. Po
jego zatwierdzeniu przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną. dnia 18 kwietnia
1979 r. została powołana przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
i Techniki na stanowisko etatowego docenta w Zakładzie Metodyki Nauczania
Historii, Wychowania Obywatelskiego i Propedeutyki Nauki o Społeczeństwie
Instytutu Historii UAM, kierowanym przez doc. Bolesława Szczepańskiego, do
którego przeszła jeszcze jako adiunkt we wrześniu 1977 r.
W zakładach tych prowadziła ćwiczenia, wykłady kursowe i monograficzne,
konwersatoria oraz seminaria z historii: Polski nowożytnej do XVIII w., myśli
ekonomicznej powszechnej i polskiej tego samego okresu, nauki i techniki oraz
metodyki nauczania historii, wychowania obywatelskiego i propedeutyki nauki
o społeczeństwie; w tym drugim od 1979 r. także seminarium magisterskie.
Wyróżniała się szczególną sumiennością w pracy i życzliwym stosunkiem do
powierzonej jej opiece młodzieży. Stawiając sobie i jej wysokie wymagania wychowawcze i dydaktyczne potrafiła osiągnąć bardzo dobre wyniki oraz zjednać
wdzięczność osób studiujących w trybie stacjonarnym i zaocznym, a zwłaszcza
pracujących nauczycieli. Była Ona też opiekunką indywidualnych praktyk studenckich w szkołach i brała udział w doskonaleniu kwalifikacji pedagogicznych
młodej kadry naukowej (1976-1979). Ponadto była pełnomocnikiem do spraw
Biblioteki Instytutu Historii UAM i opiekunem sekcji metodyki nauczania historii
w studenckim Kole Naukowym Historyków UAM.
Od podjęcia pracy zawodowej należała do Związku Nauczycielstwa Polskiego,
będąc w nim m. in. kierownikiem sekcji socjalno-bytowej (1962-1973), członkiem
Rady Zakładowej w WSN i UAM (1971-1974) i komisji dydaktyczno-naukowej
w UAM. Brała udział w pracach Ośrodka Metodycznego w Poznaniu i komisji
oświatowo-programowych. Była też członkiem poznańskiego Oddziału Polskiego
Towarzystwa Historycznego.