Kleur bekennen
Op Facebook kijk ik je foto’s aan en voel me even heel dichtbij je. Het voelt spannend en ook een beetje gek. Ik heb geen idee wat je van mij vindt, maar sinds ik hardop heb uitgesproken dat ik je gewoon heel erg leuk vind, denk ik geregeld aan je. Eigenlijk wist ik het al toen ik je voor het eerst zag, maar toen had ik nog een relatie en liet ik het me niet zoveel doen. Nu is het anders. Ik voel me blij. Blij als ik je zie en als ik aan je denk en ja ik zing ook weer keihard mee met de muziek in de auto. De vlinders zijn weer terug, hebben zich genesteld in mijn buik. Ik heb energie voor tien en constant een grote glimlach op mijn gezicht. Op mijn werk is het berendruk, maar ik kan met weinig slaap en veel deadlines gewoon de kalmte bewaren.
Verkleuren
Ik merk ook iets anders. Mijn oog viel op een van je posts waar je iets bijzonders vertelde en op de een of andere manier fascineert me dat. Het is iets wat ik niet snel zou kiezen, maar in mijn gedachten zie ik het mezelf dragen en heb ik mezelf betoverd want ik zie een andere vrouw. Dan moet ik glimlachen. Herkenbaar, heel herkenbaar zijn de uitstapjes die ik neem als ik iemand erg leuk vind. Ik lijk een soort van te transformeren in iemand die dat dan helemaal kan belichamen. Het kan gaan over een sport, een kledingstijl, een plek waar ik ineens heel veel interesse in heb. Met een schok word ik wakker uit je verhaal. Wat doe ik? Waar ben IK? Het is werkelijk in een split second gebeurd. Ik ben weg van mijn eigenheid en zit middenin de jouwe. Ik maak contact met mijn voeten op de grond, haal even diep adem, voel mijn lijf, voel waar ik begin en ophoud. Daar is ze weer, die grote glimlach en ik voel ook zachtheid. Ik zat middenin mijn eigen,vertrouwde valkuil. De valkuil waarin ik mezelf weggeef, mijn eigenheid laat verkleuren. Je compleet op laten slokken door dat waar je lief mee bezig is. Als het ware worden wat hem of haar bezighoudt. Daardoor alleen nog maar dat kunnen laten zien in plaats van je eigen kleur. Terwijl je lievelingskleur toch echt al jaren roze is ineens van groen houden. Wie herkent dat patroon van zo graag in de ander willen oplossen, dat je jezelf kwijt bent en je eigenheid uitgumt?
Mijn eigen kleur
Kan ik ervoor zorgen dat ik de vlinders lekker door mijn lijf kan laten vliegen en dat ik trouw aan mijn eigen kleur blijft? Hoe kan ik mezelf overgeven aan het moment en aan het gevoel? Dat kan ik door dat patroon goed te kennen, te weten wat ik doe als ik mijn verliefde ik naar voren laat stappen en heel goed te weten wat mijn danspassen dan zijn. Dat kan ik door te weten in welk kostuum ik mezelf laat verschijnen en in welke rol ik dan beland. Door mezelf van een afstandje te observeren en daar dan met compassie naar te kijken, zonder het direct te hoeven veranderen. Als ik weet waar ik ben als ik verliefd word, kan ik kijken welke rol ik wil gaan spelen, in plaats van de automatische rol die in mij naar voren beweegt. Ik sta midden in het verhaal even stil en voel waar ik ben. Ondertussen blijf ik met een grote smile dit stuk typen. Of jij mijn gevoel gaat beantwoorden of niet, het is betoverend fijn om dit gevoel weer te kunnen voelen. Have a lovely day!
Linde ten Broek
Linde & de Liefde