jonge meisjes. “Als je niet zegt wat je voelt en denkt, waar ben je dan in die relaties?” Iris ziet de paradox in wat ze zegt: ze heeft het hebben van een relatie opgegeven om een relatie te kunnen hebben, door de stem in haar die fluistert dat zij met iemand samen zou kunnen zijn, het zwijgen op te leggen.
Deze observatie en de zorg van Iris dat je relaties moet hebben, zitten dieper dan op het eerste gezicht lijkt.
Gulligan en haar onderzoeksgroep ontdekken dat meisjes zodra ze van een kind een vrouw worden het levendige gevoel voor verbinding achter zich laten waarmee ze individuele relaties met anderen onderhouden, of dat nou vrienden of vriendjes zijn.
Jong volwassen vrouwen ontwikkelen hun capaciteit tot abstract te denken en deze verwordt tot het vermogen om voor zichzelf te denken: onderweg verliezen zij het gevoel van opgenomen zijn in een relationele wereld. Het gemak van verbonden zijn word vervangen door zelfkritische onzekerheid en door de strijd om erbij te horen.
Het is één van die ongemakkelijke paradoxen die we ontwikkeling noemen: elke winst op weg naar zelfbewustzijn, gaat gepaard met een verlies. Deze verandering in doodgewone meisjes raakt me, omdat het in enkele jaren laat zien wat zich de laatste paar honderd jaar in de Westerse cultuur heeft voltrokken. Om een relatie te kunnen hebben, hebben wij geïndividualiseerde, rationele Westerlingen het hebben van een relatie opgegeven.
You left and I cried tears of blood. My sorrow grows. It’s not just that You left. But when You left, my eyes went with You. Now, how will I cry? - Rumi
Uit de verhalen en sociale gebruiken van onze voorouders die in stammen leefden, kunnen we terugkijkend afleiden wat we zijn kwijtgeraakt. Veel van deze stammen, zoals de Shipopo in Peru, de Lakota Sioux in Noord-Amerika en veel Aboroginals, kennen prachtige liederen en muziek die het hart openen en een levendige, diepe relatie met de Great Spirit, de hemel, de aarde en andere levenskrachten versterken en vieren. Ze leven dicht bij elkaar en de fundamentele gedachte achter veel van hun gewoontes is het vreedzaam verbinden van mensen. Voor degene die de vereiste van delen of welke manier ook om het geheel bijeen te houden, geweld aandeed, kon verbanning of uitsluiting van de groep het gevolg zijn. Dit was weliswaar geen doodstraf, maar het leidde vaak tot de dood: de levensomstandigheden waren hard, wat overleven moeilijk maakte. Fataler nog was het verlies van relaties en de vernietiging van het gevoel van zelf dat een dergelijke straf veroorzaakte. Je zou kunnen zeggen dat deze bannelingen aan een gebroken hart stierven. Iris heeft gelijk: je moet relaties hebben.
"Om een relatie te kunnen hebben, hebben wij geïndividualiseerde, rationele Westerlingen het hebben van een relatie opgegeven."