Volwassenen van wie de ouders gescheiden zijn, blijken daar ook later nog steeds last van te hebben. Pijnplekken van een scheiding zouden meer benoemd moeten worden. Afgelopen jaar publiceerde Iris Gündel haar boek “Schei eens uit”, een boek waarin ervaringsdeskundigen en professionals aan het woord komen over relaties en scheiding. We praten met Iris over haar pionierende rol als deskundige en als vertegenwoordiger van een jonge generatie.
“Ik was 8 jaar toen mijn eigen ouders scheidden. Ik heb me later aangesloten bij een stichting om mijn verhaal te kunnen vertellen. De professionals die daar werkten, hadden nog nooit met kinderen over een scheiding gepraat. Daarom vond ik het interessant omdat ik daarin het verschil zou kunnen maken. Mijn moeder heeft een eigen scheidingspraktijk waarin zij juist wel de gesprekken met kinderen deed vanuit haar achtergrond als mediator. Ik werk inmiddels ook met haar samen. Zo ben ik er ingerold zonder opleiding. Ik praat van kind tot kind vanuit de ervaring. Ik stelde ze vragen als: ”Hoe gaat het met jou?”, “Wat gebeurt er bij je thuis en hoe doe jij dat allemaal?
Maatschappelijk probleem
Ik ben me later meer gaan verdiepen in gespreksvoering. Ik deelde mijn verhalen, schreef een blog en daar werd zo goed op gereageerd, dat ik de verhalen voor een groter publiek wilde openstellen. Ik zag dat het echt een maatschappelijk probleem is dat er zoveel scheidingen zijn en dat kinderen daar de dupe van worden.
Maar ik ging me ook als vertegenwoordiger van een nieuwe generatie afvragen: als er zoveel scheidingen zijn, krijgen de kinderen van nu een ander voorbeeld van liefde als je dat vergelijkt met vroeger? Als je gescheiden ouders hebt, hoe ga je dan zelf relaties aan? Of gaan we naar een ander idee van liefde toe? Is duurzame liefde nog wel van deze tijd? Blijf je lange tijd met iemand samen? Al die vragen zorgden ervoor dat ik mijn boek ‘Schei eens uit’ heb geschreven. Ik ben vanuit mijn nieuwsgierigheid volwassenen gaan interviewen die een scheiding van hun ouders hebben meegemaakt over welke effecten dat heeft gehad op het aangaan van relaties. Ik zag, doordat ik professionals sprak voor mijn boek, dat er ook veel te verbeteren valt op het gebied van juridische zaken, de zorg voor het kind en de politiek.
Relatie van de toekomst?
Misschien hebben we een ander soort relatie voor de toekomst nodig. Het is niet zo dat ik niet in 1 ware liefde geloof of dat ik zelf nooit meer wil trouwen. Daarin ben ik de afgelopen tijd veel te vaak verkeerd aangehaald door de pers. Ik vraag me alleen af of duurzame relaties nog wel bij deze tijd passen. Ik denk wel dat er iets verandert of gaat veranderen. Vroeger werd je uitgehuwelijkt aan de slager op de hoek. Je kende niet veel mensen en het wereldje was klein. Of je nou van elkaar hield of niet, je bleef bij elkaar.
Nu is alles mogelijk. Ons bereik is groter geworden, ook door de sociale media. Mensen vinden elkaar op grote afstand. Tegelijkertijd zijn mensen meer gericht op zichzelf. Ga maar naar de winkel en deze ligt vol met boeken over liefde en het vinden van jouw eigen geluk.
Vroeger waren we veel meer gericht op het gelukkig maken van de ander. Onze mate van ontwikkeling heeft invloed op hoe we met elkaar omgaan. Dat heeft gevolgen voor onze relaties.
Zij maakt het verschil