Piet Hurkmans is van huis uit documentairemaker. Hij maakte met name ‘human interest’ documentaires over drijfveren van mensen in ‘binnenwerelden’ waar je als buitenstaander niet zo snel komt. Piet werkte de afgelopen jaren als trainer en coach en is o.a. gespecialiseerd in de kracht van verhalen. Hoe verhalen mensen in organisaties kunnen helpen om transformatie en vernieuwing teweeg te brengen. Piet’s zienswijze richt zich op wat mensen wél kunnen, op hun talenten en ervaringen. Zijn visie stoelt op het (her)ontdekken en inzetten van het ware potentieel van mensen, door met hen samen hun authentieke verhalen ‘op te graven’ en nieuwe verhalen te creëren die hen bekrachtigen.
WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
Als we kijken wat er op dit moment gebeurt in de wereld, dan is er veel boosheid. Dat is vermoedelijk van alle tijden. We hebben nu internet, dat die boosheid ook in een razend tempo over de wereld verspreidt, waar anderen weer op reageren. De (onderdrukte) boosheid lijkt haast epidemisch. Wereldleiders zijn boos op elkaar.
Amerikanen zijn boos op hun president. De woede van andere Amerikanen heeft hem juist in het zadel geholpen. Social media geven mensen een uitlaatklep voor hun opgestapelde woede. Dat maakt anderen weer boos. Wat moeten we met zoveel jarenlange onderdrukte woede? Ik geloof dat het uiten van dit soort woede nooit de oplossing is voor het probleem dat die woede veroorzaakt.
Misschien is het gegeven dat we onze woede niet mochten uiten als kind wel een van de belangrijkste oorzaken dat we nu niet weten wat we ermee moeten. Dat we niet meer weten hoe we ons brandende huis kunnen blussen, omdat we iets of iemand willen straffen voor het aansteken van de brand.
Als we naar het driejarige meisje op haar fiets kijken, dan is woede in zijn authentieke vorm juist een kracht en niet een ‘slechte’ emotie die niet getoond mag worden. Het is haar vuur, waarmee ze duidelijk maakt wat haar niet bevalt en welke vrijheid zij wil. Woede is sowieso niet ‘goed’ of ‘slecht’. Het is een energie die ons in beweging zet om aan te geven wat we willen, waar onze grenzen zijn. Laten we het met elkaar over onze eigen woede hebben, zodat er ruimte komt voor erkenning. Zodat we empathie kunnen ervaren voor elkaar, in plaats van woede in te zetten om de ander te straffen.
Woede is ook de motor van mijn missie om beweging te brengen, beweging die leidt tot heling, tot liefde, tot compassie. Ik hou van beweging, van vrijheid, van mensen. Ik zou niet zonder woede kunnen.
"Hoe zou het zijn als we ons meer zouden ontdoen van die camouflages?"
Foto: Maurice Jager