WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
Woede
Columnist: Piet Hurkmans
Het zonovergoten terras van het Utrechtse binnenstadhotel vult zich met luchtig geklede lunchgasten. Een wonderschone woensdag in juni, zomervreugde op de gezichten van de terrasbezoekers. Ik nip aan mijn verse gember-muntthee en raak met mijn gesprekspartner aan de praat over woede, een onderwerp dat ons allebei mateloos blijkt te intrigeren. Zij vertelt mij dat ze toevallig een paar dagen eerder ook al tegen het onderwerp aanliep bij een boekpresentatie. Daar werd een video getoond met een meisje van een jaar of drie dat heel boos is op haar vader. Je kent ze wel, van die YouTube filmpjes waarin kinderen iets doen waar wij als volwassenen dan om schateren. Dit is ook zo’n filmpje. Alles is roze aan het meisje, haar jurkje, haar loopfietsje, haar schoentjes. Ze heeft zich half van haar filmende vader afgewend en roept tegen hem: “Ik ben zó boos en ik ga alléén naar de speeltuin, en níet met jou!” “Echt niet,” zegt de vader, “Ik ga ook mee.” ‘”Nee,” zegt ze, “jij gaat níet mee, jij gaat wég.” Vader zegt: “Je mag niet alleen.” Meisje, heel gedecideerd, “Nou, wél. Ik ga wél alleen. Doei!” En in hoog tempo gaat ze ervandoor.
Ik schiet in de lach als ik het filmpje zie en vraag me af waarom ik dat nu leuk vind en vertederd ben bij zoveel eigenheid. Tegelijkertijd vraag ik me af hoe ik zou reageren als een volwassene dit zou doen en uiteraard ook of ik mijn eigen boosheid nog wel zo puur laat zien.
Boosheid of woede is misschien van alle menselijke basisemoties wel de grootste taboe-emotie, degene die het minst getoond mag worden. Wat gebeurt er eigenlijk als we ouder worden met dat oorspronkelijke boos zijn, dat we nu nog zo schattig vinden bij dat driejarige meisje? Waar in ons leven stoppen we met onze woede zo zuiver te uiten? Hoe komt het eigenlijk dat we daarmee stoppen? Waar blijft die onbevangen boosheid of woede? Verdwijnt deze emotie? Ik dacht het niet. Hij gaat zich vermommen in allerlei gedaantes, die we niet altijd meer als woede herkennen. Hoe zou het zijn als we ons meer zouden ontdoen van die camouflages en woede weer als het ware in ere herstellen, als een emotie die er gewoon mag zijn, waar we met compassie, met empathie naar kunnen kijken? Wat voor effect zou dat hebben op onze levens, onze relaties, onze cultuur?