Hij maakt het verschil
WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
Fotografie: Paul Bink
Portretfotograaf Paul Bink trok onlangs met zijn expositie in kasteel Rechteren in Dalfsen maar liefst 3500 bezoekers. Hij vertelt waarom zwart- wit fotografie hem trekt en wat hem in zijn pure en rauw ogende foto’s raakt.
"Mensen hunkeren naar authenticiteit in een wereld vol keuzes. Ik ben met zwart-wit fotografie begonnen omdat ik het puur en rauw vindt. Je kunt tegen-woordig zoveel met fotobewerking doen, maar dat wil ik niet. Ik hou van originele simpelheid. Dan wordt het kunst. Een paar maanden geleden fotografeerde ik een meisje in de sneeuw tegen een dode boom op de Lemelerberg, een natuurgebied hier vlakbij. De compositie doet dan in die puurheid al zoveel. De zwart-witfotografie van de jaren ‘50, ‘60 en ‘70 spreekt mij erg aan. Destijds was dat gebruikelijk in de analoge fotografie. Wat mijn geheim is, hoe ik de zwart-witfoto’s maak, verklap ik niet maar ik krijg er enorm veel nieuwsgierige vragen over hoe ik dat toch doe.
De donkere kamer in de schuur
Zelf heb ik het fotograferen met de paplepel ingegoten gekregen. Mijn moeder is creatief therapeute en mijn vader fotografeerde vroeger al en doet dat nu nog steeds. Vanaf dat ik zo’n jaar of acht was, ontwikkelde ik samen met mijn vader al foto’s in een donkere kamer in de schuur achter ons huis. Mijn vader maakte van mij en mijn broertje portretten. Daar is het ontstaan. Ik heb zelf een creatieve geest; ik leerde op de Vrije School met allerlei creatieve middelen werken, zoals speksteen. Ik leerde schilderen en boekbinden, maar fotograferen pakte me het meest. Ik vind het leuk om mensen blij te maken met mooie foto’s. Niet alleen de mensen die erop staan, maar ook de mensen die mijn foto’s zien.
De foto die niemand verwacht
Mensen boeien mij. Mensen zijn zo verschillend en ik vind het een uitdaging om hen zo op de foto te zetten zoals ze echt zijn. We zijn vaak zo gewend om te lachen op een foto, maar op de meeste foto’s die ik maak, staan mensen niet lachend. Tenzij iemand schaterlacht, dat is dan wel weer een pure, mooie uitingsvorm. Soms maak ik foto’s van families op plekken die voor hen belangrijk zijn. Afgelopen winter gebeurde dat regelmatig. Dan staan ze bijvoorbeeld als gezin in een weiland zonder jas en zijn ze aan het blauwbekken van de kou. Tot het moment dat een meisje dan weer haar dikke winterjas aan doet met zo’n bontkraag en zich behaaglijk voelt. Dan schiet ik nog een laatste foto. Deze foto is dan vaak de mooiste! Precies op het moment dat niemand het verwacht. Mensen zijn dan op hun puurst. Ik probeer daar dan een creatieve, eigen draai aan te geven.
We zijn vaak zo gewend om te lachen op een foto, maar op de meeste foto’s die ik maak, staan mensen niet lachend.