worden naar hoe we betekenisvol en effectief les kunnen geven aan groepen van misschien wel zestig of zeventig leerlingen, als het docententekort structureel onoplosbaar zou blijken.
De miljarden die de afgelopen jaren in het onderwijs geïnvesteerd hadden moeten worden, zijn niet te traceren en er is niet na te gaan of en hoe ze geholpen hebben. Kennelijk is het heel erg moeilijk om de eigen pijn, het eigen ongelijk en het eigen falen onder ogen te zien in het belang van de maatschappij. Want we praten hier wel over de toekomst van Nederland.
Gedeelde passie
De onderwijsinspectie is onlangs op bezoek geweest bij de sociocratische school waar ik voor werk en was heel enthousiast. We hebben onder andere gesproken over hoe verschillende vormen van onderwijs elkaar kunnen ondersteunen en versterken, in plaats van dat er een machtsstrijd zou hoeven te woeden over het enig juiste systeem. Laat vele bloemen bloeien, was het motto van deze man en vrouw.
Zo’n bezoekje van de inspectie doet mij goed. Het is goed om te weten dat juist op dergelijke plekken mensen werken die hun geest durven op te rekken en hun gevoel serieus durven te nemen. Dan gloort er hoop. Hoop dat er toch iets moois kan ontstaan in Nederland. Denken in tegenstellingen, concurrentie en strijd is al zo lang onvruchtbaar gebleken. Het wordt tijd om ons te realiseren dat al die mensen die in het onderwijs werkzaam zijn iets heel belangrijks gemeen hebben: hun hart voor kinderen en jongeren, en hun passie om hen de gelegenheid te bieden hun beste zelf te worden. Daarin kunnen we elkaar allemaal vinden. En daarin, in die eenheid, ligt de mogelijkheid om met elkaar, en met kinderen en jongeren, in gesprek te komen.
Ik vond het indertijd zo moeilijk om afscheid te nemen van meneer Joséphine, dat ik veel te lang met hem heb doorgedokterd. Eerst twee keer in de week naar de dierenarts voor een injectie met corticosteroïden. Daarna zelf leren injecteren, om de dag de naald erin. Uiteindelijk iedere dag. Ik heb zijn leven heel pijnlijk met een half jaar verlengd omdat ik hem niet los wilde laten. Toen was ik in de twintig. Nu heb ik de wijsheid en het mededogen om, mocht ik weer zo’n doodzieke kater hebben, hem tijdig en waardig in te laten slapen. Laten we dat ook doen met het huidige onderwijssysteem. Laten we onze blinde ogen openen. Laten we het stokoude onderwijssysteem te ruste leggen en dan samen, in eenheid, kinderen, jongeren en volwassenen, vanuit het hart en met onze passie nieuwe wegen inslaan.
Maria Schuitemaker werkt als docent voor verschillende opdrachtgevers, waaronder de Ontdekking, sociocratische school Drenthe e.o. Hier vinden studenten en begeleiders samen telkens weer het nieuwe – en eigenlijk oude - leren uit. Een leren dat uitgaat van de natuurlijke nieuwsgierigheid van mensen, jong en oud. Een leren dat uitgaat van het hart, en van verbondenheid. Maria’s grote kracht is Dienend-Leiderschap.
WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL