In 2011 begeleidde je de jongeren van de editie van TedX Youth Amsterdam. Kan je daar wat meer over vertellen?
Jazeker, steeds meer mensen kennen TedX, waarbij volwassenen in precies 18 minuten de tijd krijgen om hun waardevolle ideeën te vertolken. TEDX ontstond al in 1984 naar een idee van de Amerikaanse architect en grafisch ontwerper Richard Saul Wurman. Vanaf begin 2001 groeide het uit tot wat het nu is.
Overal ter wereld vinden nu TEDX conferenties plaats, met als missie “Ideas Worth Spreading”. De simpele formule bleek een groot succes. Vroeger zette je mensen op een zeepkist in Hyde Park in Londen, een moderne niet religieuze vorm van een hagenpreek. De setting is steeds hetzelfde. Je gaat zelf iets hoger staan dan het publiek en je roept iets moois, iets waar jij voor gaat, wat je ontdekt hebt en waarvan je vindt dat de hele wereld het moet weten. Het publiek is enthousiast en je hoopt dat er iets mee gebeurt. Vanuit deze TedX voor volwassenen is er een jeugdversie ontstaan.
Ik kende Evelyne Peeters, de oprichtster van de TedX Youth Amsterdam en werd door haar gevraagd om de jongeren tussen de 12 en 18 jaar te begeleiden zodat zij hun verhaal goed konden weergeven voor het publiek. Evelyne liep al een paar jaar rond met het idee om een jeugdversie te starten. Zij wilde echt uiting geven aan haar levensmotto, ontleend aan Ghandi’s uitspraak “Be the change you want to see in the world”, een thema dat mij zelf ook erg aanspreekt.
Wat was er bijzonder aan het begeleiden van deze jongeren?
We zijn gewend vanuit ons schoolsysteem dat om jongeren iets te leren een volwassene aan een jongere vertelt hoe hij of zij iets moet doen. Je gaat vanaf je zesde jaar naar school en op je achttiende rol je uit het middelbaar onderwijs en stroom je door. Het zijn altijd de kinderen die les krijgen van de volwassenen. In de setting voor TedX Youth gebeurde er iets bijzonders waar niemand rekening mee had gehouden: volwassenen en jongeren werden elkaars leraar, ze leerden van elkaar. De jongeren vertelden hoe volwassenen hun verhalen vertelden en andersom. Er was een wederzijdse geraaktheid door de verhalen die verteld werden. Ik weet nog dat een van onze filmers een enorm emotioneel verhaal vertelde over zijn jeugd dat werd opgerakeld door samen met deze kinderen te werken. Zijn verhaal had veel impact op de kinderen en de andere volwassenen. Maar andersom hoorden we ook de verhalen van de jongeren.
Ik werd me ervan bewust dat we vaak het idee hebben dat kinderen nog niet zoveel hebben meegemaakt, maar ik hoorde daar zulke indrukwekkende verhalen. Het leven van deze jonge wezens staat nog maar aan het begin en wat gaan ze dan nog allemaal wel niet doen! Dat vond ik bijzonder. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal.
WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL