Zakelijk en innerlijk faillissement
In het boek beschrijf ik twee soorten faillissementen: zakelijk faillissement en innerlijk faillissement. Ik heb geen cent meer en ik kan de investering in het boek doen omdat ik geld van mijn moeder heb geleend. Er komt bij dit soort tijden omdenken kijken. Het leven is in Thailand aanzienlijk goedkoper dan in Nederland en ik doe bijzonder veel inspiratie op! Twee vliegen in een klap.
Om het boek in de zomer van 2016 uit te kunnen geven, start ik een crowdfunding project. Ik heb geen huis als ik terug kom en nagenoeg geen klanten. Dat is voor mij uniek. Ik heb altijd ruim voldoende werk als begeleider gehad. Dat ik nu vooral mijzelf heb, moet zo zijn. Ik voel mij voor het eerst in mijn leven veilig in mijzelf, waar en met wie ik ook ben. Ik voel mij ook sterk genoeg om hulp te vragen en "nee" te accepteren. Want het kan natuurlijk zomaar zijn... Nou ja, angsten. Je kent het wel.
Waar ik als ondernemer vierenhalf jaar lang bang ben geweest om failliet te gaan, kan ik nu rustig ademen terwijl ik niet veel meer bezit. Mijn lichaam en geest zijn meer dan ooit in het reine. Maar voordat ik start met schrijven, zoek ik mijzelf nog een keer goed op tijdens een stilteretraite in een boeddhistisch klooster. Helemaal met niets, alleen in stilte, alleen met mezelf.
De schaamte voorbij
Waarom ik dit boek schrijf, is omdat ik mensen wil inspireren spannende stappen te zetten en de emoties die daarbij horen meer te delen. We hebben haast een collectieve afkeur van “negatieve” emoties zoals schaamte, angst en onzekerheid. Ik vind dat een misdaad tegen de mensheid. We nemen in Nederland te weinig risico omdat we bang zijn om te falen en te mislukken. Dan heb ik het nog niet eens over de schaamte die dan vrij komt. Is falen niet
het mooiste dat je kan overkomen?
Liggen niet juist daar de kansen tot groei? Waarom durf jij het even niet te weten of te falen? Ik ben er enorm door gegroeid!
Op mijn zesentwintigste werkte ik bij De Baak, een trainingbureau. Daar werd me gevraagd: “Waar ben jij bang voor?” Gemakkelijk zei ik: “Nergens voor.” Ik kon niet voelen dat iets spannend was. Als junior trainer begeleidde ik de senioren. Het heeft jaren geduurd voor ik wel angst ging voelen. Ik deed mezelf beter voor dan ik daadwerkelijk was, om maar bij anderen in de plus te komen, gezien te worden.
Mensen zijn snel geneigd om onder de indruk te zijn als je je beter voordoet. Ik werd bewonderd en mensen vonden mij succesvol. Maar diep in mij zat een kwetsbare, jonge vrouw die helemaal niet zeker van zichzelf was. Niet veel mensen zagen dat, want ik liet mezelf
"Ik liet geen angst toe. Ik kende het oprecht niet.
Totdat ik in een aantal natuurrampen terecht kwam, waaronder de tsunami."