Wat doet het met je dat je een bekend persoon bent?
Het is niet zo dat ik bekend wilde worden. Het is me overkomen. Misschien omdat ik uitgesproken meningen heb en niet schuw die te uiten. Wellicht ook omdat ik een doorbraak heb gehad op een bepaald gebied en afwijk van de gebruikelijke dingen. Ik ben niet bang mijn kop boven het maaiveld uit te steken, dat wil echter niet zeggen dat ik bewust op zoek ben naar bekendheid. Het is een gevolg van wie ik ben en wat ik doe. Daarbij komt dat ik natuurlijk ook al heel wat jaartjes meeloop en dan is het onvermijdelijk dat er iets naar buiten komt.
Je zegt dat het onvermijdelijk is en laat dat de titel zijn van je eerste roman. Als je een roman schrijft dan ben je toch op zoek naar bekendheid?
Ja en nee. Daar schuilt een grote tegenstrijdigheid in. Primair schrijf ik omdat ik het leuk vind en ook graag doe. Het is mijn manier om mijn creativiteit ruimte te geven. In feite is het dus een egocentrisch proces. Bij mij was het ook nog eens een gevolg van het feit dat ik zakelijke boeken had geschreven en benieuwd was of ik ook een roman kon schrijven. Zo is ‘Onvermijdelijk’ ontstaan.
Waar schuilt de tegenstrijdigheid dan in?
Die schuilt in het feit dat ik schrijf omdat ik het leuk vind en tegelijkertijd wil weten hoe men daarover denkt. Dus ik wil naar buiten om feedback te krijgen of complimenten, terwijl daar niet de drive van mijn schrijven ligt. Die ligt in mijzelf. De drang om naar buiten te treden met wat ik doe is aanwezig en als de buitenwereld het oppakt, vind ik dat ook leuk, maar ik treed niet naar buiten om het naar buiten treden. Wat ook meespeelt, is dat ik iets te zeggen heb, iets inhoudelijks.
Ben je een wereldverbeteraar?
(Daan schiet in de lach bij deze vraag, raakt er eerder wat verlegen door.)
‘Wereldverbeteraar is ook zo sterk uitgedrukt. Weet je, in mijn jeugd hadden mijn ouders me voorbestemd om dominee te worden. Op de een of andere manier hadden ze dat wel goed aangevoeld. Het was pure pech dat ik later het instituut kerk de rug heb toegekeerd, maar ik heb wel de drang om een boodschap uit te dragen.
En die boodschap is?
Simpel, namelijk dat we met z’n allen één van de kleinste planeten van het universum bewonen en daarom ons uiterste best moeten doen daar iets goeds van te maken, waardoor de aarde gespaard blijft en waarmee we samen in vreedzame co-existentie kunnen samenwonen, waardoor ieder mens de vrijheid krijgt zichzelf te zijn en zich te ontwikkelen langs de lijnen van zijn of haar talenten, zodat het een bijdrage kan leveren aan het eigen geluk en aan deze wereld.
Noem dat maar simpel! Dat is een van de zwaarste opdrachten en jij noemt het simpel. Kun je me uitleggen waarom het simpel is?
Omdat het bij mijzelf begint. Als ik in staat ben de regie te nemen voor mijn eigen geluk, zonder wat ik belangrijk vind te willen dicteren of op te leggen aan een ander, maar als voorbeeld dien hoe een ander dat ook kan doen, dan zijn we een eind onderweg. Al dat leed in de wereld is het gevolg van de angst en het ongeluk van een ander. Los van natuurrampen natuurlijk, want daar kun je niemand op aankijken. Als ik rond kijk in de wereld en de miljoenen onderdrukten, vervolgden en gemartelden zie, dan zijn die het gevolg van de angst en het ongeluk van een ander. Sta me toe dat concreet te maken met wat er in Syrië gebeurt. Aleppo is recentelijk heroverd op de rebellen.
WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL