fundamenten van ons bewustzijn veranderen, zoals we deze als mensen onder elkaar uitspelen.
We zijn op een uniek punt in het postmodernisme aangekomen. Postmoderne progressieven, voornamelijk vrouwen, winnen momentum in de queeste om culturele normen te hervormen naar normen die vrouwen macht geven en seksuele diversiteit bevrijden. Lang gekoesterde verwachtingen en verlangens, zoals mannen die het eerst in actie komen en vrouwen die meer het emotionele werk doen, worden opgezegd zonder enige vervanging van of visie op wat een krachtige, niet ironische, heteroseksuele verbintenis tussen twee gelijke mensen nog meer kan zijn. Zoals Olga Khazan (The Atlantic) zegt: “Na de afgelopen maanden lijkt het wel alsof de mensheid zijn handleiding voor zijn voortplantingsfunctie is kwijtgeraakt en het wiel weer helemaal van voor af aan moet uitvinden.”
Misschien is nu het goede moment ons af te vragen wat er in die handleiding zou moeten staan. Hoe kunnen we deze basale, culturele programmering een update geven? Om te beginnen moeten we de oude programmering met wortel en tak uitroeien. Dat is natuurlijk niet zo eenvoudig, maar alleen dan kunnen we werkelijk ook maar beginnen te heroverwegen wat we proberen te doen, hand in hand met wat onze rol in een nieuwe cultuur zou kunnen zijn.
De oude handleiding
De laatste handleiding voor het bespreken en creëren van de context voor procreatie, beter bekend als het huwelijk, werd letterlijk geschreven in de 18e eeuw. De grote innovatie was toen de ‘liefdesmatch’: het toen revolutionaire en verontrustende perspectief dat mannen en vrouwen hun partners op basis van wederzijdse aantrekkingskracht en liefde zouden moeten kiezen in plaats van op economische of praktische gronden in een door anderen gearrangeerde verbintenis.
We kennen allemaal de geschiedenis. Het slimme, hardwerkende meisje verovert het hart van de heer des huizes en hij trouwt met haar. De eerste versies van deze verhalen werden echt “gedragscodes”genoemd, omdat ze jonge vrouwen van de 16e tot de 18e eeuw leerden hoe ze zich moesten gedragen en hoe ze uiteindelijk een partner uit de hogere klasse aan konden trekken. De dynamiek van deze verhalen dragen we nog steeds met ons mee. Tot op de dag van vandaag geldt voor veel vrouwen, speciaal van de generatie ’68, dat ze om van te houden zijn als ze een man kunnen aantrekken uit een hogere sociale klasse. Geliefd zijn betekent nog steeds dat de man genoeg zorgt voor een leven van materiële overvloed dat je zonder hem niet zou hebben. Lukt dit niet, dan rest een diep gevoel van onbevredigd zijn, of zelfs verdriet en depressie.
“Na de afgelopen maanden lijkt het wel alsof de mensheid zijn handleiding voor zijn voortplantingsfunctie is kwijtgeraakt en het wiel weer helemaal van voor af aan moet uitvinden.”
WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL