Van oordeel naar aandacht
Het werkwoord dat bij ‘waarden’ hoort, is ‘hechten aan.’ Dit werkwoord betekent niet veel anders dan ‘blijven bij’ maar is in onze maatschappij verknoopt geraakt met oordeel: we vinden iets van mensen die andere waarden kennen dan wij, we vinden overal iets van we vinden dat we van alles moeten, want dat zijn we gewend.
Al met al best een ingewikkelde constructie, terwijl het denk ik simpeler kan: waarden vragen niet om een oordeel, maar om aandacht, om ‘erbij blijven.’
Ik vind wel dat ik hard moet werken, maar mijn collega’s zijn allang blij dat ik, al was het even met 1 hand, de meest noodzakelijke dingen draaiend hou. Ik kleed me graag leuk aan, maar het belangrijkste is dat ik überhaupt zelfstandig iets kan aantrekken om de deur uit te kunnen. Ik vind een schoon huis fijn, maar als mijn vader of mijn vriend (bedankt, mannen!) hier waren om me te helpen, was het allerfijnste toch echt de aandacht nu ik ineens zoveel tijd had en alleen was.
Ik vind wel dat ik mijn arm na twee weken zonder gips moet kunnen strekken, maar ik krijg dat alleen voor elkaar door er aandacht aan te geven en nu het na 3 weken nog steeds niet helemaal lukt, ben ik niet ineens mislukt. Het is niet mijn moeten, maar mijn aandacht die maakt dat het steeds beter gaat en dat ik erop kan vertrouwen dat het wel goed komt.
Bij jezelf blijven
Natuurlijk is wat wilskracht onont-beerlijk als je net uit het gips of uit welke vorm van verstarring dan ook komt, maar simpele aandacht doet echt het meeste werk. Ik heb ook gemerkt dat dit eigenlijk op een hele vanzelfsprekende manier gaat, die volstrekt rekening houdt met alle grenzen of beperkingen van dit moment. Om die weer wat op te rekken, heb je diezelfde aandacht nodig: je moet erbij blijven. Bij jezelf. In het hier en nu, terwijl je luistert naar je lichaam.
Al die elementen hebben voor mij ook weer een nieuwe dimensie gekregen: ik merk dat mijn hersenen letterlijk niet kunnen nadenken over dingen die ik op dit moment fysiek niet kan. Enerzijds vinden wij als resultaatjagers dat we overal op vooruit moeten lopen en anderzijds vinden we als spirituele zoekers vaak dat onze hersens de stoorzender of beperkende factor zijn. Beide mechanismes leiden af van volledige aandacht leveren stress en frustratie op. Volgens mij maken mijn hersens onderdeel uit van mijn lichaam, dus ik luister nu als ze blokkeren.
Noodgedwongen herontdekken wat wel en nog niet mogelijk is, levert me al met al toch net iets vaker de slappe lach op en een inventieve mogelijkheid dan paniek of frustratie. Moest ik daar nou heel dringend van alles over leren? Wie het weet mag het zeggen. Nu het is zoals het is, vind ik het prettig om te merken dat mijn lijf en de tijd als vanzelf zoveel dingen zo goed regelen en dat ik daar ook veel bij ontdek als ik gewoon in de zon ga zitten of op tijd naar bed ga. Morgen weer een dag, een dag vol aandacht!
Marjolijn Tijsmans, editor
Tekst: Marjolijn Tijsmans | Fotografie: eigen foto
WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL