Alles van Waarde vraagt Aandacht
Vandaag zat ik zalig in de zon op mijn favoriete plek aan het Amsterdamse IJ en herinnerde me dat ik mijn nawoord voor het Magazine nog moest schrijven. Deze ‘taak’ was tijdelijk verdrongen door het hier en nu. Bijzonder hoe dat werkt. Ook al bijzonder: normaal gesproken schrijf ik dat nawoord als ik zeker de helft van de artikelen al gelezen heb. Dit keer liep dat even anders: ik gleed half februari uit over een flinterdun laagje ijs op mijn eigen galerij en enkele uren later kwam ik thuis met een gebroken elleboog en een operatie voor de boeg. Daarmee werd een aantal zaken automatisch tot een minimum beperkt.
Nu weet ik dus niet veel meer dan het thema: geld en waarde(n). Met een stuk over de zorgkosten zal ik jullie niet vermoeien (meer dan rustig op de rekening wachten, kan ik ook niet...) , ‘waarde(n)’ vind ik vele malen interessanter. Ondanks de pijn en het ongemak is er ook in de afgelopen weken genoeg van waarde gebleken en heb ik tijd zat gehad om te kunnen kijken naar en mijmeren over de dingen die voor mij van waarde zijn en over het verschijnsel ‘waarden’ zelf. Gelukkig willen er nu weer genoeg vingers typen om daarover iets te delen.
Zingeving als het nieuwe resultaat najagen
In bewuste kringen zingt in een situatie als de mijne al snel de prangende vraag rond wat ik te leren had van mijn uitglijder en wat ik in mij zelf moet helen. Het is goed dat niemand mij die vraag gesteld heeft, want ik had deze persoon hoogstwaarschijnlijk een dreun verkocht met mijn gips. Ik geloof er niet zo in dat er iemand of iets vanaf een wolk mij eens dringend een lesje wilde leren. Wel geloof ik er heilig in dat als ik dan door van alles en domme pech onderuit ga, ik een keuze heb in mijn reactie daarop. Ik kan mezelf in bed geselen en gijzelen met slachtoffer-schap, of ik kan me inzetten om er het beste van te maken en weer helemaal te herstellen.
Ik koos optie twee en ja, dan ontdekt en leert een mens wel eens wat onderweg. Niet omdat het moet, maar gewoon vanzelf, omdat het kan. Dat krampachtig overal van willen en vooral moeten leren, lijkt voor mij ineens vooral een product van de menselijke, moderne geest te zijn die op elke mogelijke manier graag betekenis geeft en zin ziet: in onze maatschappij tellen immers vooral de resultaten en als we die in materie niet meer kunnen behalen, dan is betekenis of zin ineens ook resultaat.
Dat blijkt vervolgens zo shockerend veel bevredigender, dat we er meteen maar een doel of een religie op zich van maken. Voor mij persoonlijk is resultaat halen en ook leren eerder een middel en je hoeft er echt niet eerst voor naar het ziekenhuis.