WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
de Europese Unie in de kern een vredesproject is met als doel een herhaling van de eerste en tweede wereldoorlogen te voorkomen.
Door structurele economische samenwerking tussen aartsvijanden Duitsland en Frankrijk werd een wederzijdse afhankelijkheid gecreëerd. Beide landen hadden nu geen belang meer bij het voeren van een oorlog. Kortom, vrede door economische samenwerking. Het politieke debat van vandaag wordt gekleurd door nationalistische retoriek die we in de jaren dertig van de vorige eeuw hebben gezien. En dat ligt nu net buiten het bereik van het collectieve geheugen van de boze massa. Terwijl dat nu juist die mensen zijn die de laatste jaren in rap tempo de gevolgen van de ene na de andere financiële crisis hebben ondervonden. Zij hebben steeds de grote jongens goed voor zichzelf zien zorgen. Het jarenlang cultiveren van een karikatuur van de Europese bureaucratie door nationale politice komt daar nog bij. Het is allemaal heel verklaarbaar, maar een gefragmenteerd Europa is het laatste wat we nodig hebben.
We hebben geloofwaardige leiders nodig die dienen om een hoger doel te bereiken, duurzame vrede in Europa. Dienend-Leiderschap is nodig om het Europese project te transformeren. Dit is een proces waarvan ik de gewenste uitkomst nu niet precies kan inschatten, maar het kind met het badwater weggooien is in ieder geval geen oplossing.
Europa zou moeten staan voor een eenheid die wij met z’n allen willen zijn. Het enige dat die eenheid kenmerkt is typisch genoeg geld, namelijk de euro. Denk jij dat die beeldvorming klopt en was het wel zo slim om als Unie hiermee te beginnen?
Het Euro-project is met alle goede intenties begonnen, maar is niet goed genoeg doordacht. Besluitvorming over welke landen er moesten deelnemen, werd ingegeven door politieke ambities en was niet op puur economische gronden gebaseerd. We weten nu dat Griekenland onjuiste informatie verstrekte om tot de euro te kunnen toetreden. We willen echter minder onderkennen dat Europese banken vervolgens jarenlang goedkoop geld hebben geleend aan Griekenland, terwijl men wist dat dit land moeilijk aan zijn verplichtingen op langere termijn zou kunnen voldoen. De banken hebben dus boter op hun hoofd. De Griekse overheidsuitgaven waren niet meer te financieren, waardoor het land afhankelijk werd van extra financiele steun. In de beeldvorming werd eenzijdig de schuld gelegd bij de Grieken.
Vergeet niet dat de hulppakketten voor het grootste deel worden gebruikt om bestaande schulden af te lossen. In de praktijk wordt dus niet zozeer Griekenland geholpen, maar de banken worden voor de tweede keer gered. Tegelijkertijd brengen de Griekse burgers grote offers om het begrotingsbeleid weer op orde te krijgen, maar zonder kwijtschelding van schulden komt het land er niet uit. Het is nu een rituele dans geworden met de Eurogroep, de ECB en het IMF.