Letër e hapur drejtuar bashkëkombasve të mi
Kedis Burrja
22/01/2014
H
ipotezat e shumë analistëve, të cilët mendojnë
se Shqipërisë dhe Shqiptarëve u duhen misione
ndërkombëtare për të vendosur drejtësi dhe ndërtuar shtet, na lejojnë që të deduktojmë prej tyre tezën
që “Shqiptarët janë me të vërtetë të pa-aftë”. Në fakt,
duket shumë e qartë teza se ‘Shqiptarët janë të pa-aftë për të ndërtuar shtet dhe drejtësi’ sa e shikojmë
nën dritën e opinionit publik - ligjëratës së Tjetrit të
gjithëpushtetshëm - të ndërmejtësuar (mediuar) nga
institucionet e informimit masiv të cilat mundësohen
nga grupet përkatëse të interesit. Tek këto të fundit,
sigurisht përjashtohet në parim kontributi i qytetarit
si i tillë, duke qenë se atij i është rezervuar pozicioni i
privilegjuar i konsumatorit universal të informacionit.
Shqiptarët janë ‘të paaftë’ nëse informohemi dhe
mendojmë për Thaçin si përfaqësues të tyre, ndërkohë që kontributi më i madh i tij ka qenë e vazhdon
të jetë bërja e negociatave e marrëveshjes me Kryeministrin Serb për territorin shqiptar të Kosovës, këtu
si plaçkë lufte në tryezën e bisedimeve te Bashkimit Europian. Pikërisht në këtë sens, ‘heroi ynë i luftës’
ka kontribuar për luftë më shumë pas Luftës sesa
gjatë saj . Po ta mendojmë pak
më gjatë kontributin e tij të pasluftës thjesht nga pikëpamja funksionale, ai rezulton të jetë burimi
kryesor, për të mos thënë i vetëm,
që bën të mundur përfaqësimin
e interesave të Kryeministrit Serb
për mosnjohjen e republikës së
Kosovës, në Republikën e Kosovës.
Siç mund ta vini re edhe në këtë
paragraf si në shumicën e artikujve
në media ku shkruhet për Kosovën
e pasluftës, emri “Thaçi” shfaqet
pashmangshmërisht i bashkëngjitur me emra të tjerë si: Daçiç, Ashton, Serbi, BE, ShBA, Rusi, etj. e me
raste të rralla edhe Shqiptar.
Shqiptarët janë ‘të paaftë’ kur
16
kaluar përtej fqinjëve tanë duke përfshirë ndërkombëtarë të ndryshëm deri të miku, aleati dhe partneri ynë më
i përjetshëm, Shtetet e Bashkuara të Amërikës. Sigurisht, ky tip afekti sikur ‘kek ndërkombëtar’ që përcjellim ne
do të ishte i pamundur pa ndërhyrjen e vazhdueshme të Fuqive të Mëdha për të pezulluar luftimet që vinin për
shkak të xhelozisë mes fqinjëve tanë, për t’i ulur ata në tryeza paqësore bisedimesh, kështu për të negociuar
e menaxhuar me marrëveshje inatin e tyre . Ndërkohë që fqinjëve tanë, në mënyrë demokratike, i rezervohen
secilit nga një ulëse në tryezën e bisedimeve, neve në shumicën e rasteve na kanë privilegjuar, jo duke na rezervuar ulëse, por duke na vënë në qendër të vëmendjes: mbi tryezë, fare.
Falë misioneve të tyre paqësore, ne si shqiptarë gëzojmë privilegjin e të paturit shumë republika; as serbia në
vizionin e Milosheviçit nuk ka në dispozicion kaq shumë republika sa kemi ne.
mendojmë për qeverinë e FYROM-it si përfaqësuese e tyre
duke bërë masakra sistematike
veçanërisht mbi to, nën kategorinë e ‘minoritetit’ maxhor të
popullatës vendase. Këtë e ka
realizuar përmes mekanizmave
përfaqësuese demokratike të
të drejtave të tyre në të gjitha
nivelet e qeverisjes. Shqiptarët
janë ‘të paaftë’ kur mendon për
Greqinë si përfaqësuese e lirisë
dhe të drejtave të tyre në territorin Çam, apo për Malin e Zi si
përfaqësues i interesave të tyre
tregtare si “malazezë”, apo për
Serbinë si përfaqësuese e tyre në
Luginën e Preshevës deri në Nish.
Në të gjitha këto raste nuk është
demokracia përfaqësuese problemi i shqiptarëve,
por janë ata që nuk përputhen në asnjë mënyrë
me format përfaqësuese të demokracive të ofruara
nga propozimet e fqinjëve tanë dashamirës.
Madje mund të themi që ne kemi tepër republika (mos)përfaqësuese në funksion të përndritjes tonë Kombëtare nën uratën e Fuqive të Mëdha. Nëse Europa do të ishte bredh, historia vazo, BE-ja rregullator i caktuar
nga Fuqitë e Mëdha, atëhere Shtetet e Ballkanit do të ishin stolitë për bredhin, ndërsa republikat tona, llampushkat shumëngjyrëshe që reflektojnë madhështinë e atij të parit. Mbetet e vërtetë që disa llampushka janë
djegur ose po shuhen ngadalë, por ashtu si na udhëzon njëri nga përfaqësuesit tonë, më i zëshmi në fushën e
artit iluzionist, ato “janë të padukshme” dhe nuk është e rëndësishme të flasim për to.
Më së shumti, që Shqiptarët janë ‘të paaftë’ e vëmë
re kur mendojmë për inçestin pluralist (të pasRepublikës Enveriste) Rama-Meta-Berisha si përfaqësues të
politikave të shqiptarëve brenda dhe jashtë copës
së fundit të Republikave të Shqiptarëve, copë kjo e
akorduar nga Fuqitë e Mëdha si e vetmja që mund të
quhet Shqipëria e Shqiptarëve.
Së dyti, edhe nëse jemi në
gjendje të mirëmbajmë pasuritë tona nuk mund t’i mbajmë vetëm për vete, por duhet të shikojmë edhe interesin tonë të përbashkët me