Kur isha një djalë i ri, një biolog i ri në Afrikë, u bëra pjesë e një plani për mënjanimin e zonave të mrekullueshme si parqe të ardhshme kombëtare në vitet 1950. Pa kaluar shumë kohë, ne ndaluam gjuajtjen e kafshëve dhe toka filloi të përkeqësohej. Tani në
“Në përgjithsi, kur shohim zona të gjelbra në këtë zonë që filluam ta mbronim nuk kishim
hartë duket sikur aty nuk po ndodh dezertifikim, lejuar futjen e bagëtive, por kisha dyshime
që kishim shumë elefantë, më shumë se
por kur shohim zona ngjyrë kafe ky fenomen ka ç’duhej dhe kjo rezultoi e vërtetë dhe kështu
lëshuar rrënjë. Mjafton t’i hedhim një sy hartës së unë dhashë rekomandimin që duhej t’i rebotës dhe do të shohim që zonat ngjyrë kafe kanë duktonim në numër elefantët dhe të mbanim
aq sa mund të përballonte toka. Kisha një
pushtuar planetin, dhe sipas përllogaritjeve të vendim shumë të vështirë për të marrë në
thjeshta, 2/3 e botës po dezertifikohet.”
ato moment, që në të vërtetë ishte edhe
çështje politike. Kështu, qeveria jonë formoi
një skuadër ekspertësh që të vlerësonte përfundimin tim mbi elefantët. Skuadra ishte e
të njëjtit mendim me mua dhe në vitet në
vazhdim ne eleminuam 40.000 elefantë me
qëllim që të ndalonim dëmtimin e tokës. Por
gjendja e tokës u përkeqësua në vend që
të përmirësohej. Duke i dashur shumë elefantët, kjo ishte ngjarja që më ka mërzitur
më shumë në jetën time, dhe do ta marr këtë
peng deri në varr. Por nga e gjithë kjo ngjarje
me vrasjen e elefantëve doli diçka e mirë. Më
bëri shumë të vendosur për t’u përkushtuar
në gjetjen e zgjidhjeve për këtë problem.
Kur erdha në Shtetet e Bashkuara, pësova një tronditje kur zbulova se parqet kombëtare po dezertifikohe