WIEGEL EN VAN AGT
OP COLLEGE TOUR
Vandaag is het op de dag na vier jaar geleden dat ik de heer Dries van Agt ook stond op te wachten. Wat kan er
vier jaar veel gebeuren. De zenuwen van toen voel ik niet meer. Zelfs de gezonde spanning is nauwelijks te bespeuren. Ik doe dit al veel té lang, denk ik bij mijzelf. Buiten wacht ik op van Agt. Daar komt de auto aan. Zo
kwiek als toen stap hij uit en begroet mij. “Mijnheer Morgan!”, roept hij terwijl hij mij een ferme handdruk geeft.
“Welkom is het hoge noorden mijnheer van Agt”, spreek ik hem na. “Altijd fijn om hier te zijn”, reageert hij.
Van Agt wordt opgewacht door Danny Buma en Jan van Iersel. Ze nemen hem mee het koffiekamertje in. Nu Wiegel nog. Hij is
weer eens té laat, denk ik bij mijzelf. Of staat hij buiten nog een sigaar te paffen?
De heeren zijn er nu allebei en genieten van een kopje koffie. De anekdotes vliegen ons om de oren. Van Agt: “U moet het zo zien.
Ik ben een nachtuil. Toen wij (hij staat naast Wiegel en wijst hem aan) een kabinet vormden regeerde Wiegel in de ochtenden en
middagen. Dan schoof ik na de lunch aan en regeerden wij samen. Wiegel ging altijd op tijd naar huis en ik regeerde tot in de
vroege uurtjes. Een echte duo kabinet zeg maar.” Wiegel lacht en roept: “Ik ben de beste minister-president die Nederland nooit
gehad heeft!”
Het theater zit bomvol. Danny Buma, Directeur Thorbecke Academie, kondigt ons aan en wij lopen het podium op. De heeren
gaan in de comfortabele Chesterfield fauteuils zitten die Café Wouters voor deze gelegenheid gesponsord heeft. Dat wilde ik graag
om een huiskamersfeer te creëren. Deze College Tour moest vooral een informeel en gezellige karakter uitstralen.
Daar gaan we dan. Vanuit de Jongerenorganisatie voor Vrijheid en Democratie (JOVD) benadruk ik de prettige samenwerking die
wij met de Thorbecke Academie en NHL Hogeschool hebben genoten. We beginnen. De Tour is een combinatie van anekdotes,
oude filmpjes van de verkiezingen van 1977, de cabaret van toen (Wim Kan) en quotes van de heeren destijds. Er worden vragen
gesteld en de heeren antwoorden. Vooral van Agt vult zomaar tien minuten met een antwoord. Wanneer hij bij een antwoord klaar
was vroeg hij: “Wat was de vraag eigenlijk ook alweer?”. Er wordt vooral veel gelachen. Ik geniet van het oude politieke duo en
het publiek met mij. “Wat heerlijk dat wij hen beiden konden krijgen, denk ik al zittend in de Chesterfield”. Dat was namelijk een
heel gedoe. Wellicht een verhaal voor een andere keer. Een verhaal waarin ik zal vertellen dat ik van Agt zijn rechterhand belde en
een heel verhaal begon af te steken. Na een hele lange pitch hoorde ik aan de andere kant van de lijn: “Leuk Christopher, maar ik
ben nu in Palestina.” Woeps, dacht ik bij mijzelf… Het duurde nog maar liefst twee maanden voordat beide heeren hadden bevestigd. Maar goed, dat voor een andere keer.