DRUK CYFROWY
Druk cyfrowy to stosunkowo świeża technika druku, której początki datuje
się na lata dziewięćdziesiąte ubiegłego wieku. Proces zadruku materiałów
przypomina ten znany z drukarek atramentowych na papier. Wzór nanoszo-
ny jest za pomocą głowicy, do której dostarczane są barwniki w odpowied-
niej kombinacji. W przeciwieństwie do tradycyjnego druku, który umożli-
wiał nanoszenie ściśle określonych kolorów jeden po drugim, druk cyfrowy
stwarza możliwość bezpośredniego zadrukowywania materiału tonami po-
średnimi. Dzięki temu możliwe jest precyzyjne oddanie przejść tonalnych,
takich jak gradient, przedruk zdjęcia czy stworzenie specjalnych efektów jak
np. efekt malowania akwarelami. Ta technika ma wiele zalet. Pozwala dru-
kować bez specjalnego przygotowywania kolorów, nie ma też ograniczeń
co do liczby barw (poza bielą, która jest niemożliwa do nadrukowania). Nie
wymaga dodatkowej przestrzeni na składowanie ram czy siatek. Proces ten
jest bardziej elastyczny, pozwala na szybszy druk i krótsze serie. Ponadto
wiąże się z mniejszym zanieczyszczeniem środowiska (nie wymaga płuka-
nia). Minusem jest z kolei stosunkowo wysoki koszt barwników.
Bezpośredni druk cyfrowy
To technika druku, w której wzór nanoszony jest bezpośrednio na materiał.
W tej technologii można wykorzystywać zarówno druk pigmentowy (farba
pozostaje na powierzchni materiału), jak i reaktywny (farba wnika w głąb
materiału, wzór widoczny jest po obu stronach). Przed drukiem materiał
pokrywany jest specjalną warstwą ułatwiającą przyczepienie się tuszu do
powierzchni materiału. W tej technice możliwe jest zadrukowanie od 400
do 600 metrów materiału na godzinę, a producenci najnowszych maszyn
obiecują nawet do 1000 metrów na godzinę. W przypadku druku reaktyw-
nego to, jak głęboko w materiał wniknie farba, zależy od szybkości druku.
Im druk jest szybszy, tym mniejsza penetracja farby drukarskiej w materiał.
Druk cyfrowy transferowy
Druk cyfrowy transferowy (inaczej sublimacyjny) to technika stosowana dla
osiągnięcia bardzo gładkich, ostrych i żywych nadruków. Możliwa jedynie
w przypadku białych lub bardzo jasnych materiałów sztucznych. Dlatego
wykorzystywana jest głównie w przypadku materiałów z włókien polie-
strowych, ale także poliamidowych i akryli oraz materiałów o zawartości
włókien naturalnych nieprzekraczającej 30%. Im więcej włókien poliestro-
wych będzie zawierał materiał, tym lepiej będzie przywierać do niego farba,
a efekt będzie bardziej wyrazisty. W przypadku tej techniki wzór nadrukowy-
wany jest na specjalny papier transferowy za pomocą tuszów reagujących na
wysoką temperaturę. Następnie papier wraz z materiałem trafiają pomiędzy
dwie rozgrzane rolki, które dociskają wzór z papieru do materiału. Nacisk
oraz wysoka temperatura „przenoszą” wzór z papieru na materiał i jedno-
cześnie utrwalają go. Dzięki temu można uniknąć kosztownej i nieobojętnej
dla środowiska fazy płukania.