Maritzburg College School Magazine Maritzburg College Magazine 2016 electronic | Page 50

C R E AT I V I T Y AT C O L L E G E
Ek het in ‘n ambulans wakker geword ... op pad hospitaal toe. My nek
was erg beseer.
Daardie aand moes ek in die hospitaal slaap. Die volgende oggend het
die dokter voor my gestaan en aan my die slegte nuus gegee... ek kon nie
meer rugby speel nie en ek moes ‘n operasie ondergaan. Ek was geskok
en hartseer ... Ruben het ingeloop gekom, met ‘n plastieksak vol biltong.
Hy het aan my gesê dat hy jammer oor die besering was, maar dat ek ten
minste ‘n drie gedruk en die wedstryd vir ons gewen het.
N Booysen (Fifth Form)
Dit het alles só begin
Wanneer die son se liggaam in die oggend my kamer binnestap, spring
ek uit my bed uit en dank die Here vir die fantastiese lewe wat hy vir my
gegee het. Ek bly in ‘n groot huis saam met die liefde van my lewe. Ek
is ook ‘n suksesvolle rekenmeester. My lewe het egter nie altyd so vlot
verloop nie.
Alles het begin toe ek in die piepklein dorpie Musina gebore is. My pa het
my ma verlaat toe ek drie weke oud was. Ek is deur my ma en my ouma
grootgemaak. My verhouding met my ma en ouma was baie sterk en ons
het baie liefde vir mekaar gehad. Die lewe was goed, totdat ek in graad
nege gekom het.
Op my vyftiende verjaarsdag het my ma vir my ‘n present gekoop en dit by
my ouma se huis agtergelaat. Terwyl sy daarheen gery het om dit weer op
te laai, het ‘n taxi reg van voor af in my ma vasgery.
Ek het twaalf weke lank by die hospitaal gebly. My ma is as breindood
verklaar, maar ek kon haar nie vir ‘n minuut verlaat nie. Ek het geweier
om weg van haar bed af te beweeg. Toe, eendag, het sy moed opgegee.
Ek moes daarna by my pa gaan bly tot ek klaar met skool was, maar ek
het drie jaar lank skaars twaalf woorde met hom gepraat. Toe ek klaar met
skool was, het ek saam met my ouma na Amerika toe getrek en aan die
Universiteit van Kalifornië gestudeer.
Ek het deur baie moeilike tye in my lewe gekom. Ek mis my ma elke liewe
dag, maar nou is ek gelukkig en dit is al waarvoor ‘n mens kan vra.
J Oberhozer (Fifth Form)
Ek was daar
Herinneringe hou ‘n man se siel lewendig wanneer niks anders kan nie.
Die beste ding in die wêreld is nie die materiële voorwerpe wat ‘n mens
kan koop nie, maar die herinneringe wat ons saam met die mense vir wie
ons lief is, maak …
A Burns (Fifth Form)
My ammunisie was klaar ...
Alles is in rep en roer. Vandag is die finale dag. Vandag is die dag waarop
ons ons vyand verslaan. Ons doel is eenvoudig: steek die niemandsland
oor en plant genoeg plofstof om hulle heeltemal uit te wis.
Ons is beveel om so min as moontlik ammunisie en beskerming saam te
neem, sodat ons genoeg plek vir die plofstof het. Met ‘n rugsak vol plofstof,
en harte vol hoop, gaan staan ons in ‘n ry. Met ‘n laaste vae waarskuwing
stuur ons bevelvoerder ons die niemandsland in.
Die son het nog nie sy verskyning gemaak nie; dus het ons g’n idee van
wat voor ons lê nie. Ons beweeg stadig voort en los netjiese voetspore in
die oggenddou ...
Iets is nie pluis nie. Skielik hoor ons die harde slag van ‘n ontploffing ‘n ent
voor ons. Dan begin die poppe dans. Hulle het geweet ons kom. Ek hoor
die klank van mortiere en begin te bid. Oomblikke later skud die grond om
ons soos die mortiere kontak met die grond maak en massiewe kraters in
die landskap agterlaat.
Masjiengewere trek van altwee kante af los en ons is in die spervuur. ‘n
Vlaag koeëls suis deur die lug en ruk deur ons troepe. Ek doen my bes om
‘n paar skote terug te vuur, maar kort voor lank is my ammunisie gedaan.
Dit is neusie verby met my.
Ewe skielik tref iets my in die bors. Ek ruk agtertoe en val in ‘n verlate ou
loopgraaf in. Ek kyk af na my bors en sien hoe ‘n skarlakenrooi vlek op my
hemp begin groei. Ek roep uit om hulp, maar daar is geen barmhartige
samaritane oor om my te kom help nie.
Soos die adrenalien uit my borskas vloei, word die pyn ondraaglik.
Herinneringe en emosies dam in my op. Hierdie oomblik is sekerlik die
einde ...
H le Roux (Fifth Form)
48
12 Julie 1942. Ek staar deur die sneeuwit sluier na haar barmhartige
blou oë. ‘n Traan rol teen haar wang af wanneer my bewende hand die
ring aan haar delikate vinger sit. Ons glimlag onbeheersd wanneer ons
ons liefdesgedigte aan mekaar opsê. Hand-aan-hand stap ons by die ou
Victoriaanse kerk uit en ek besef dat ek die gelukkigste man op aarde moet
wees. Ek was daar ...
21 Maart 1959. Ons staan on der die onbeskryflike skoonheid van die
Eiffeltoring. Parys se atmosfeer laat ons sprakeloos. Ons gesels tot laat in
die nag oor die verskille tussen Frankryk en ons eie Suid-Afrika. Ek gryp
haar hand liggies wanneer ons onder die Europese lug lê en na die sterre
staar. Ek was daar ...
31 Desember 1975. Oujaarsaand in Indië behandel ons goed. Ek vat
haar na die majestueuse Taj Mahal as ‘n laat-verjaarsdaggeskenk. Ons
verken die Indiese kultuur en kookkuns wanneer ons ons eerste jaar as
pensioenarisse geniet. Ek was daar ...
12 Julie 1992. ‘n Vyftigste huweliksherdinking aan die Wes-Kaapse
Tuinroete is deur niks anders geëwenaar nie. Ons kronkel deur die
wingerde en proe wêreldklas wyne. Die winterson verdwyn stadig agter
Tafelberg en eindig in ‘n onvergeetlike dag. Ek was daar ...
Maar nou het die kanker my liggaam oorgeneem. Ek lê bewegingloos op
my sterfbed, omring deur vele druppype. Die virus het my vrou van my
af weggeneem en sal my ook na my Skepper toe stuur. Al wat my aan
die gang hou, is die lewensherinnering wat in my gedagtes voortleef. Ek
verlang na die dag wanneer ek en my vrou weer langs mekaar in die hemel
kan staan en na die aarde met nostalgie kyk en sê: “Ons was daar ...”
J Godfrey (Sixth Form)
Ek glo nie aan spoke nie
Die yskoue water val saggies op die grond. Die weerlig is soos vuurwerke
wat die hemel verlig. Die huilende wind is soos ‘n nimmereindigende
siklus van koue wat so skerp soos ‘n mes voel. Ek is alleen in hierdie ou
spookagtige huis. Stoksielalleen. Dit is pikdonker daarbuite en die nag het
nou net begin ...