Caroline ’ s Column
De rode draad in mijn werk is “ het omgaan met twijfels en onzekerheden ”. In mijn geval geeft muziek en liedtekst schrijven realisme aan het leven . Of ik het nou wil of niet , bedoeld heb of niet , ik zit altijd zelf ergens aan mijn eigen werk en de rest van de wereld vast . Dat geldt ook voor andere auteurs
Zingen tot de Zon opkomt in Lelystad
Ik heb aan Peter de Ruygt beloofd : direct na ons optreden , schrijf ik je een verslag van onze dag . Dus hier zit ik nu . Met de make-up nog op mijn gezicht , die hakken van 11 cm veilig in de tas en slofjes aan . In de kleedkamer van Theater Posa . Met een warme kop koffie . Moe te zijn , zoals het hoort .
Hoe was de dag . Uniek . Want we hebben op topfocus gewerkt samen , maar ook zo gelachen . We zijn dankzij een stel wijsneuzen op Facebook , bij het opbouwen begonnen met lollige opmerkingen over de duur van het concert . Naarmate de dag vorderde werd het steeds leuker . “ Want als je een matinee zingt vanaf 14.30 uur , dan wordt het even doorzingen tot de zon opgaat , Caroline .” “ Die voorstelling kun je op zich beter in de zomer spelen , dat scheelt al gauw een paar uur overwerk .” Het zijn wel de leukste grappen zo vlak voor het begin van een voorstelling waar traditioneel georganiseerde chaos heerst omdat iedereen zijn laatste check nog even wil doen . Alles loopt vlot door en als Niels de soundcheck sluit is alles ook echt top in orde . Daarna . We zitten in de kleedkamer aan een glas drinken , gefocust , stil . Johan en Arno roken buiten een sigaret , meldt percussionist John . Ik schrik me kapot . Arno weer roken , doe nou toch niet , na vier maanden stoppen . Niet net voor deze premiere weer starten , jongen toch , zo zonde .. Ik wil net iets moederlijks tegen de mannen gaan roepen als vanuit de kleedkamer klinkt : jongens de zaal is open en hij loopt echt , echt vol .
Er is veel meer publiek dan vooraf aangekondigd . In ganzenpas snellen we samen hop direct door de kleedkamer naar binnen het donkere deel van het podium in . Onze blikken door de coulissen laten me giechelen . Dit is werkelijk als bij een schoolvoorstelling vroeger , waar ik destijds zeker wilde weten of mijn moeder toch wel in de zaal zat . Alleen zie ik nu onbekende gezichten , en veel ook . We spelen een onvoorstelbare set improvisaties . De band om me heen voelt als een omhelzing van heldere , zinderende akkoorden vol warmte en levenslust . En de zaal wordt een huiskamer .
Samengebracht in dat ene klinkende moment . Aan de signeertafel zijn er zoveel mensen , nog meer woorden , bloemen , cadeautjes zelfs . Ik kan het nog niet helemaal bevatten . Ik ga het thuis met aandacht bekijken . 18-12 in Posa . Onvergetelijk . Zo mooi . 9