Kultura filmowa w Poznaniu. Stan aktualny i perspektywy rozwoju. | Page 45

powinna być wydatkowana na terenie miasta Poznania (jakkolwiek regulamin pozostawia tutaj możliwość odstępstwa od tej zasady w szczególnych przypadkach). Komisja zbiera się raz na kwartał, specyfiką RFFP jest bowiem nabór oraz rozstrzygnięcia konkursów częstsze niż raz do roku. Już pobieżny ogląd aktualnego mechanizmu wsparcia pozwala zwrócić uwagę na paralelność przyjętych procedur i kryteriów oceny wobec rozwiązań obowiązujących w Polskim Instytucie Sztuki Filmowej (procentowa wysokość wsparcia, regulacje odnośnie do wkładu własnego producenta, trzyetapowa procedura, kadrowy zasób ekspercki, dyskusja oraz możliwość skierowania projektu do poprawek wykraczająca poza alternatywę akceptacji bądź odrzucenia projektu w całości; system punktowy oraz formularze ocen były natomiast charakterystyczną cechą mechanizmów PISF-owskich do roku 2012). Paralelność taką zauważyć można w większości polskich regionalnych funduszy filmowych. Przyjrzyjmy się temu typowi instytucji filmowych oraz roli regionalnych funduszy w teraźniejszej architekturze wsparcia publicznego dla kinematografii w Polsce. Ich geneza sięga roku 2007, kiedy to PISF, we współpracy z Krajową Izbą Producentów Audiowizualnych, zapoczątkował tzw. Regionalną Inicjatywę Audiowizualną zmierzającą do utworzenia w polskich miastach lub województwach regionalnych funduszy filmowych. Korzyścią dla środowiska producenckiego jest możliwość uzupełniania ze środków regionalnych dotacji udzielanych przez PISF (ograniczonych na mocy Ustawy o kinematografii z 2005 r. do wysokości 50 proc. budżetu lub ewentualnie 70 proc. w przypadku tzw. filmów trudnych). Korzyścią dla lokalnych władz i społeczności były natomiast: możliwość promocji danego miasta bądź regionu, zwłaszcza w aspekcie turystycznym, uzyskanie przynajmniej częściowych zwrotów w przypadku sukcesu frekwencyjnego filmu oraz swoistego pośredniego zwrotu w postaci środków i tak wydatkowanych przez ekipę w danym mieście, a także okazja do promocji lokalnej historii i ważnych dla niej bohaterów. Czwartą potencjalną korzyścią, której zaistnienie wszakże nie zawsze daje się odnotować, jest wzmocnienie bądź budowa lokalnego środowiska producentów audiowizualnych. Być może czwarta ze wspomnianych korzyści jest przy tym najważniejsza. Wynika to ze specyfiki świata filmu w Polsce po 1989 r., który na wskutek przemian ustrojowych skoncentrował się w Warszawie w niespotykanym wcześniej stopniu. W okresie PRL-u nieformalną stolicą polskiego filmu była Łódź (PWSFTviT oraz największa w Polsce Wytwórnia Filmów Fabularnych przy ul. Łąkowej, ponadto w mieście funkcjonowały Wytwórnia Filmów Oświatowych i Studio Filmowe Semafor), rzecz jasna istotną rolę odgrywała Warszawa (Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych przy ul. Chełmskiej, siedziba Zespołów Filmowych i centralnych instytucji kultury), ale widoczne były także Wrocław (Wytwórnia Filmów Fabularnych przy ul. Wystawowej) i Katowice (w latach 70. istniał tam Zespół Filmowy „Silesia”). Studia produkujące filmy animowane ulokowano również w Poznaniu (Studio Filmów Animowanych, wzbogacone następnie w nazwie o przymiotnik „Telewizyjne”), Krakowie (Studio Filmów Animowanych) i Bielsku-Białej (Studio Filmów Rysunkowych). Owe historyczne fakty przytoczono, ponieważ one dopiero pozwalają uzmysłowić sobie skalę koncentracji świata polskiego filmu po 1989 r. w Warszawie. W wyniku transformacji większość wspomnianych ośrodków pozastołecznych upadła, przestała istnieć bądź poważnie ograniczyła swoją działalność. W spektakularny sposób zakończyła swoją działalność przede Mechanizmy oraz rezultaty wsparcia z funduszy miejskich 2008-2015 45