Kultura filmowa w Poznaniu. Stan aktualny i perspektywy rozwoju. | Page 32

przyjęte swobodą w ramach ogólnie zarysowanych zadań. Previs w definicji Sławomira Idziaka jest to: Zrealizowany za pomocą jakiejkolwiek nieprofesjonalnej kamery fabularny przebieg filmu. Realizacja nie musi być związana z przewidzianymi scenariuszem miejscami zdjęciowymi4. Korzyści płynące z zastosowania tego rozwiązania Idziak widzi w możliwości lepszej oceny atrakcyjności powstającego filmu (dla widza, dla dystrybutora), jego struktury, długości, dialogu itp. Co nie mniej istotne, taka metoda może dopomóc w zdobyciu dofinansowania, w ocenie rzeczywistych potrzeb technicznych i sprzętowych, może ułatwić komunikację dotyczącą wizji filmu między jego poszczególnymi współtwórcami. Previs nie byłby dla twórców w czasie pracy nad filmem obowiązkowy – z rozwiązania tego mogliby skorzystać tylko zainteresowani, a scenariusz nadal pozostawałby głównym dokumentem. Ważnym aspektem jest fakt, iż kolejne projekcje materiałów roboczych odbywają się w formie wyświetlania kompletnego Previsu, wciąż uzupełnianego o nakręcone właśnie sceny zastępujące w strukturze całej prewizualizacji analogiczne fragmenty materiału wcześniejszego. Idziak podkreśla, że idei Previsu nie należy utożsamiać z rozwiązaniem wprowadzonym przez Wojciecha Marczewskiego w Szkole Wajdy, mianowicie realizacji w trakcie prac developmentowych wybranej, jednej kompletnej sceny z projektowanego filmu. Przerwa w okresie zdjęciowym proponowana po realizacji 60-70 proc. materiału zdjęciowego ma umożliwić kontrolę jakości materiału, skonfrontowanie go z potencjalną widownią oraz dystrybutorami, dać czas na narady i refleksję współtwórcom, pozwolić poszczególnym pionom na uzasadnione i celowe uzupełnienie zasobów. Istotnym aspektem tego rozwiązania jest brak dodatkowych kosztów z uwagi na zwrot na ten okres wypożyczonego sprzętu oraz brak wynagrodzeń dla ekipy w czasie z góry planowanej przerwy (ewentualnie niewielkie wynagrodzenia w tym okresie i co za tym idzie - niewielkie koszty). Wreszcie, poszerzeniu ulegają kompetencje i wykorzystanie drugiej ekipy. W założeniach Idziaka odpowiedzialna byłaby ona m.in. za kręcenie żmudnych ujęć niewymagających obecności reżysera na planie, wykonywanie dodatkowych ujęć zleconych przez reżysera na podstawie wstępnie zmontowanego materiału oraz kompletne przygotowywanie kolejnego obiektu zdjęciowego w czasie, gdy pierwsza ekipa kręci jeszcze w obiekcie poprzednim (oraz uporządkowanie poprzedniego obiektu już po przeniesieniu się pierwszej ekipy do następnego). Nie mniej istotna jest postulowana reforma funkcjonowania poszczególnych zawodów filmowych oraz zakresu kompetencji wykonujących je filmowców. Idziak wskazuje jako godne rozważenia m.in. połączenie w jedną grup wózkarzy i oświetleniowców, zrezygnowanie z automatycznego angażowania kostiumografa do każdego projektu, angażowanie na wcześniejszym etapie przygotowań i poszerzenie kompetencji operatora dźwięku, jak również prowadzenie wstępnego montażu równolegle ze zdjęciami. Najciekawszy wydaje się postulat powołania do istnienia nowego zawodu filmowego – visual directora – w wyniku połączenia kompetencji operatora i scenografa. Idziak charakteryzuje go w następujący sposób: Osoba, która będzie w całości odpowiedzialna za wizualną stronę filmu. 4 32 http://www.filmspringopen.eu/FSO2015-Nowoczesna-produkcja-filmowa [dostęp: 19.07.2016]. Rozdział 3