τους πυγμάχους.
Ο γύρος τελείωνε όταν κάποιος πυγμάχος έπεφτε κάτω. Κατόπιν ο πεσμένος πυγμάχος είχε 30 δευτερόλεπτα μέχρι να συνέρθει και να σταθεί σε μια γραμμή στο κέντρο του ρινγκ. Στον Broughton οφείλεται η μεγάλη πρόοδος για την εισαγωγή γαντιών κατά τον αγώνα. Στην ιδιωτική κατοικία στο Haymarket που ο Broughton χρησιμοποιούσε σαν σχολή, ειδικά γάντια χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να μειωθούν οι κακώσεις κατά την εξάσκηση. Ο Δούκας του Cymberland που ήταν ο προστάτης του μέχρι το 1750, όταν ο Broughton νικήθηκε, χρησιμοποίησε την επιρροή του και έβγαλε εκτός νόμου το αγώνισμα της "επαγγελματικής πυγμαχίας" και φυσικά και τους ακόλουθος αγώνες. Αυτό είχε σαν συνέπεια η νομιμότητα αυτών των αγώνων να αμφισβητείται έως το 1901.
Οι αναφορές σε παλιότερα βιβλία είναι γεμάτες από περιγραφές χαρακτήρων εκείνης της περιόδου. Ο Tom Jacley υπερνίκησε το στίγμα της δειλίας με την επιτυχημένη μετακίνησή του κατά την διάρκεια του αγώνα. Ο Mendozo ανέπτυξε στοιχειωδώς την επιστημονική πλευρά του αγωνίσματος προκειμένου να εξισ-σορηπήσει την έλλειψη μυϊκής του δύναμης από πλευράς του. Ο William Keller πήγε στις Πολιτείες για αναπτύξει το άθλημα εκεί. Οπωσδήποτε όμως η έμφαση στην θεματολογία παρέμεινε στην σκληρότητα, στη δύναμη του γρονθοκοπήματος και την τικότητα. Το 1878 o Brighton Bill πέθανε μετά από κάποιο αγώνα με τον Owen Swift, όπου υπήρχαν τεράστια ποσά από στοιχήματα. Ο Tom Saye μετά από έναν βάρβαρο αγώνα που διήρκησε δύο ώρες και 20 λεπτά με τον John Heenan από τις ΗΠΑ το 1860, αχρήστευσε το δεξί του βραχίονα ενώ ο Αμερικάνος έμεινε σχεδόν τυφλός. Το κοινό βέβαια αηδίασε με την κτηνωδία και τους αιμοσταγείς πρωταγωνιστές της οπότε αυστηρότεροι εξαναγ-καστικοί κανονισμοί και νόμοι άρχισαν να θεσπίζονται με την πάροδο του χρόνου.
Το έτος 1846 αποδείχθηκε ορόσημο μεταξύ "παλαιάς" και "μοντέρνας" πυγμαχίας. Το έτος αυτό ιδρύθηκε το κλαμπ ερα-σιτεχνικού αθλητισμού, κυρίως με τις προσπάθειες του John G. Chambers [1847-87] σε συνεργασαία με τον Μαρκήσιο του Queensberry. Ενας κώδικας νόμων θεσπίστηκε, γνωστοί σαν κανονισμοί Queensberry το 1866 και αναθεωρήθηκε το 1890. Υπήρξε, λοιπόν, αυστηρότερος έλεγχος όσο αφορά τις συγκ-ρούσεις κατά την διάρκεια του αγώνα. Βέβαια οι μαραθώνιες συγκρούσεις συνεχίστηκαν. Το 1893 διεξήχθησαν σε κάποιον αγώνα 110 γύροι που διήρκησαν 7 ώρες και 19 λεπτά ενώ τελικά δεν προέκυψε νικητής. [ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]
34