βοηθοί έφερναν στον πυγμάχο είτε νερό, είτε μπράντυ!
Ο όρος "ρινγκ", πιθανόν προέρχεται από την αρρένα που κατασκευάστηκε στο Hyde Park κατ' εντολή του Γεωργίου του Α' το 1723. Περιλάμβανε μια δασωμένη έκταση περίπου 300 γυάρ-δες από την Grosvenor Gate που υπήρξε ο κοινός τόπος αποδοχής για την διεξαγωγή των πυγμαχικών αγώνων. Τα μεταγενέστερα ρινγκ υπήρξαν τετράγωνα με μήκος πλευράς 24 πόδια, με 8 πασσάλους και 2 σχοινιά. Ενα "εξωτερικό ρινγκ" περιέβαλλε την κυρίως αγωνιστική περιοχή σε απόσταση ίση με 10 πόδια. Εκεί υπήρχαν θέσεις για τους διαιτητές, τους υποστηρικτές και τους επίσημους παρατηρητές.
Το 1791 ο James Figg άνοιξε μια σχολή πυγμαχίας στην Oxford Road σαν "πρωταθλητής της αυτοάμυνας στην ξιφασκία, στη ραβδομαχία και στην πυγμαχία". Αν κι έγινε ο πρώτος πρωταθλητής Αγγλίας, ήταν ένας μαθητής του αυτός που είχε την μεγαλύτερη προσφορά στην ανάπτυξη της πυγμαχίας και λεγόταν Jack Broughton. Ο Broughton άνοιξε την δική του σχολήυ πυγμαχίας το 1742. Κατάρτισε ένα σύνολο κανονισμών που παρέμειναν σε ισχύ για 100 χρόνια και σχημάτισε την βάση για τους κανονισμούς "επαγγελματικής πυγμαχίας" του πρωταθλή-ματος του Λονδίνου που καθιερώθηκαν το 1838.
33
"επαγγελματικής πυγμαχίας" του πρωταθλήματος του Λονδίνου που καθιερώθηκαν το 1838.
Επί Broughton η υπερβολική μετακίνηση των ποδιών άρχισε να κάνει την εμφάνισή της δειλά-δειλά στο άθλημα. Οσο αφορά τα χτυπήματα πίσω από το αφτί και στην κοιλότητα του στομαχιού [επιγάστριο], τότε κατανοήθηκε η αποτελεσματικότητά τους από τους πυγμάχους.
Ο γύρος τελείωνε όταν κάποιος πυγμάχος έπεφτε κάτω. Κατόπιν ο πεσμένος πυγμάχος είχε 30 δευτερόλεπτα μέχρι να συνέρθει και να σταθεί σε μια γραμμή στο κέντρο του ρινγκ. Στον Broughton οφείλεται η μεγάλη πρόοδος για την εισαγωγή γαντιών κατά τον αγώνα. Στην ιδιωτική κατοικία στο Haymarket που ο Broughton χρησιμοποιούσε σαν σχολή, ειδικά γάντια χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να μειωθούν οι κακώσεις κατά την εξάσκηση. Ο Δούκας του Cymberland που ήταν ο προστάτης του μέχρι το 1750, όταν ο Broughton νικήθηκε, χρησιμοποίησε την επιρροή του και έβγαλε εκτός νόμου το αγώνισμα της "επαγγελματικής πυγμαχίας" και φυσικά και τους ακόλουθος αγώνες. Αυτό είχε σαν συνέπεια η νομιμότητα αυτών των αγώνων να αμφισβητείται έως το 1901.
Οι αναφορές σε παλιότερα βιβλία είναι γεμάτες από περιγραφές χαρακτήρων εκείνης της περιόδου. Ο Tom Jacley υπερνίκησε το στίγμα της δειλίας με την επιτυχημένη μετακίνησή του κατά την διάρκεια του αγώνα. Ο Mendozo ανέπτυξε στοιχειωδώς την επιστημονική πλευρά του αγωνίσματος προκειμένου να εξισ-σορηπήσει την έλλειψη μυϊκής του δύναμης από πλευράς του. Ο William Keller πήγε στις Πολιτείες για αναπτύξει το άθλημα εκεί. Οπωσδήποτε όμως η έμφαση στην θεματολογία παρέμεινε στην σκληρότητα, στη δύναμη του γρονθοκοπήματος και την