Άπό το 686 π.Χ. οι πυγμαχικοί αγώνες κυβερνώντο από ένα αυστηρό σύνολο κανόνων. Οι διαιτητές έλεγχαν τον αγώνα και επέβαλλαν τους κανονισμούς με μαστίγωμα. Η επιδεξιότητα υπήρξε πάντοτε το κριτήριο ενώ η εξάσκηση γινόταν στην εντέλεια. Προστατευτικά για τα αφτιά και μαλακά γάντια, ονομαζόμενα "σφαίραι", χρησιμοποι-ούνταν στον αγώνα ενώ μπάλλες στις γροθιές χρησιμοποιούνταν στην προπόνηση. Σημασία δινόταν στα διαφορετικά επίπεδα δύναμης οπότε συνηθιζόταν οι "σακκούλες" των γαντιών να γε-μίζονται με κερί για τους αδυνατότερους άντρες και με άμμο για τους ισχυρότερους πυγμάχους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο διάσημος Ελληνας παλαιστής Μίλων, πέντε φορές Ολυμπιονίκης, προπονείτο με κάτι που έμοιαζε σε ασκήσεις προοδευτικής βελτίωσης της αντοχής. Μετέφερε ένα νεογέννητο ταύρο γύρω από την αρρένα κάθε μέρα από όταν ήταν τεσσάρων χρονών. Οσο ο ταύρς μεγάλωνε τόσο και ο Μίλων δυνάμωνε.
Το αγώνισμα αργότερα εισήχθη και στην Ρώμη. Στην επιδεξιότητα δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία όμως και η πυγμαχία έγινε ένα κτηνώδες αγώνισμα. Οι θεατές έδειχναν μια βαθμιαία αυξανόμενη "όρεξη" για αίμα. Τα "γάντια" ενισχύθηκαν με κρίκους και καρφιά από σίδερο και μολύβι. Οι επαγγελματίες πυγμάχοι προηγουμένως απολάμβαναν μια ανετότατη πλούσια ζωή μια κι έδιναν τέρψη στους πολυάριθμους θεατές, συνεπώς δεν υπήρχε έλλειψη από νέους ανθρώπους που ήθελαν να γίνουν πυγμάχοι. Καθώς όμως η συζήτηση για περισσότερους αιματηρούς αγώνες μεγάλωνε, ο αριθμός των πυγμάχων μειωνόταν και τελικά εξαφανίστηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ. [συνεχίζεται]
5