I Kronika Szkoły kronika | Page 40

ODNAJDUJEMY SIĘ
Od stycznia 1945 roku z dnia na dzień poprawiała się sytuacja szkoły . Coraz częściej pojawiały się rozweselone twarze dziecięce . „ Tatuś mój wrócił ” - proszę pani „ tatuś wrócił ” - powtarzano . Istotnie wracali . Wracali z obozów pracy i z obozów śmierci , wracali zdrowi i chorzy . W końcu stycznia wrócił nasz dozorca szkolny , a z nim kolega z tegoż obozu . Od lutego do maja wróciły koleżanki : Laurysiewicz , Wiernicka , Helmer , Szczepańska i Lipska . Wszystkie bezdomne i na razie bez rodzin . Klasy dla nich były zorganizowane . Zgłaszająca się koleżanka przy rejestracji otrzymywała przydział pracy i w miarę możliwości pierwszą zapomogę , a w szkole gotową klasę . Gorzej było z dachem nad głową , gdyż ulice gdzie mieszkały leżały w gruzach z ich domami . Nie było innej rady tylko wieczorem wyciągałyśmy kilka ławek na klatkę schodową , a w opróżnionym miejscu rozkładałyśmy na podłodze pierzynę ( dobrze , że była ), na której układałam swoje współlokatorki . Koleżanka Laurysiewicz najstarsza wiekiem i chora na serce ( wróciła już chora ) po kilku krótkich atakach zmarła w maju . Za zebrane miedzy sobą pieniądze i przy pomocy Związku N . P . została pochowana na cmentarzu Bródnowskim . Wywieźliśmy ją na dwukołowym wózku z dyszlem , gdyż o innym środku lokomocji nie można było myśleć . Ciągnęliśmy ten wózek na zmianę koleżanki , dzieci i rodzice ze Szpitala praskiego na cmentarz . W kwietniu różnymi sposobami doprowadziłam w budynku szkolnym dwie sale do możliwej używalności i w ostatnim okresie szkolnym dzieci miały już dużo przestrzeni . Klasę po zmarłej nauczycielce prowadziłam sama , prócz mojej V , ponieważ koleżanki nie chciały podzielić się godzinami kl . III żądając nowego nauczyciela podczas , gdy do końca roku było tylko 6 tygodni . Przed końcem roku odbyła się pierwsza lustracja szkoły . Dokonał jej inspektor Ubysz . Wyrażając uznanie dla rozwoju pracy szkolnej przypomniał mi jednak , że „ Siłaczka ” Żeromskiego też się przeliczyła ze swoimi siłami . Zrozumiałam i usłuchałam . W planie lekcyjnym na rok następny wzięłam tylko tyle godzin , ile mnie wypadało z etatu kierownika szkoły . W pierwszych dniach lipca spotkało mnie tak wielkie osobiste szczęście , że nie mogę tu tego nie napisać . Oto jednego dnia w godzinę po sobie wróciły moje dzieci ( każde z innego obozu niemieckiego ), o których nic nie wiedziałam od powstania . W okresie wakacji przeprowadzony został kapitalny remont budynku szkolnego . Ponieważ kanalizacje terenowe nie mogły być jednocześnie naprawiane , więc ubikacje dla dzieci wybudowano specjalnie na podwórzu , a w pobliżu wejścia bramowego do szkoły wyświdrowaliśmy studnię głównie ze względu na przewidywane dożywianie , które było w naszej szkole i przed wojną .
ROK SZKOLNY 1945 / 46
Rok szkolny 1945 / 46 rozpoczął się w czystym , jasnym , przyjemnym budynku szkolnym . Życie szkoły było już zupełnie unormowane . Odradzały się organizacje młodzieżowe jak harcerstwo , P . C . K ., Samopomoc koleżeńska w ramach powstającego samorządu , sklepik uczniowski , późniejsza spółdzielnia uczniowska , czyny społeczne z okazji różnych zobowiązań . Jednym z nich było zdobycie , odnowienie i całkowite wyposażenie w pościel i bieliznę na jedną osobę łóżka szpitalnego na apel P . C . K . dla szpitala praskiego . Dziesięcioro dzieci miało czyściutko zasłane łóżko przez ulice Pragi wzbudzając entuzjazm u przechodniów , a w szpitalu zameldowały się u naczelnego lekarza i złożyły swój dar . W „ Życiu Warszawy ” i „ Czynie młodzieży ” czytaliśmy gorące słowa podziękowania dla dzieci szkoły 114 . Szkoda , że wycinki pism zaginęły . Dzieci nasze były takimi entuzjastami dobrego uczynku , że odwiedzały dzieci zagubione , przebywające w sierocińcach , zawoziły im
40