2016 ◼ Voorjaar
11
- herinneringen
Lance
Oma
Het gaat hier steil omhoog. Bijna iedere
Als de Tour-karavaan passeert is het
renner moet even terugschakelen.
ieder voor zich. Zo simpel werkt het.
Een omaatje naast ons neemt dat
Hard gaat het niet, waardoor we de
verbeten trekken op de zongebruinde
wel erg serieus. Ze pakt een wit petje
gezichten van de renners kunnen zien.
met rode bolletjes aan van een mooie
Daar is de gele trui. Dit is mijn kans. Ik
jongedame. Precies op
ren een meter of vijftig met Armstrong
dat moment doet een
ventje van een jaar of
mee. Genoeg om die ene, prangende
vraag te stellen: "Lance, can I have
acht naast haar hetzelfde.
your bidon?" Even gaat de hand van
Beiden hebben de hand
de Amerikaan in de richting van zijn
om het stukje stof geklemd
drinkfles, maar dan bedenkt hij zich.
en geen van hen weigert
Wat zou er in die fles gezeten hebben?
het los te laten. Dan is de
bejaarde dame het zat.
Bijna was ik de ontdekker van één van
de grootste dopingschandalen ooit.
Groene hand
Ze geeft een ruk aan het
Ik kijk mijn vriendin vol ongeloof
petje en haar jonge tegen-
Dekker
aan. "Wat ik hiermee moet?",
stander ziet zich genood-
Het gonst van de geruchten. Erik Dekker
herhaal ik haar vraag. "Ja," countert zaakt om het los te
zou in de kopgroep zitten. Er is weinig
oranje op het bergje van de tweede
ze, "inderdaad: wat een volwassen
vent moet met een grote, groene kartonnen hand waar
laten. Het omaatje draait
zich om, wil het petje bij
categorie waar wij staan. We vallen op
de letters PMU op staan". Ik ben geschokt. Ik heb zojuist
haar spullen leggen,
in onze oranje outfits. Het thuisfront
met gevaar voor eigen leven de mooiste souvenir
maar ziet een stoeltje
is geïnformeerd over ons plekje. Hun is
verteld dat ze vooral op de oranje
harlekijnsmuts van Mark moeten letten.
Dekker zitinderdaad in de kopgroep. Hij
rijdt vlak langs ons. In alle opwinding
veroverd die een Tour de France-bezoeker zich
kan wensen en nu wordt me gevraagd wat ik
daarmee moet? Na lang onderhandelen,
waar verder bijna nooit iemand komt,
staat tot op de dag van vandaag een
van mijn broer, zo voor het wiel van
grote, groene kartonnen hand met
We halen opgelucht adem. De hoon van
de natie of nog erger, een tirade van Mart
Smeets, is ons bespaard gebleven.
Ze struikelt en valt met
haar knieën op de weg
krijg ik mijn zin. Ergens achter op de zolder, waarop van die
glijdt de oranje muts van het hoofd
Dekker. Dekker kan de muts net ontwijken.
over het hoofd.
daarop de letters PMU.
vervelende, kleine
steentjes liggen. Wij
gniffelen een beetje.
Net goed. ■