24 ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΑΡΑΒΟ-ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΔΙΑΜΑΧΗ
χώρες θα ακολουθούσαν , η Ευρώπη θα πίεζε το Ισραήλ για ακόμη μεγαλύτερες παραχωρήσεις για να εξευμενίσει τους Παλαιστίνιους , οι ομάδες διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα κατηγορούσαν το Ισραήλ για υπερβολική άσκηση δύναμης και ο κόσμος θα ξεχνούσε ότι ο Παλαιστίνιος ηγέτης είχε μόλις απορρίψει μία πρωτοφανή ευκαιρία για επίτευξη ειρήνης .
Ο Αραφάτ δεν είχε κάνει λάθος . Πολλά μέσα , πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις , και η πλειονότητα των ομάδων ανθρωπίνων δικαιωμάτων τον δικαίωσαν . Μόνο μετά τον θάνατό του , το 2004 , μερικοί , αν και όχι όλοι , τελικά , αντιλήφθηκαν ότι εξαπατήθηκαν από τον πανούργο , διεφθαρμένο ηγέτη τον οποίο επέλεξαν , ανεξήγητα , να εμπιστευθούν , αν όχι να εξιδανικεύσουν .
Επιπλέον , ο Αραφάτ πιθανώς υπολόγιζε ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να κρατούσε μία σκληρότερη γραμμή προς το Ισραήλ , ως αποτέλεσμα της πίεσης που θα δεχόταν από την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία -δύο σημαίνουσες Αραβικές χώρες στην παγκόσμια θεώρηση των Αμερικανών διαμορφωτών πολιτικής- και από την πίεση της Ευρωπαϊκή Ένωσης . Και τέλος , υπήρχε επίσης η πιθανότητα , το Ισραήλ , μία χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου , να κουραστεί από τη συνεχή πάλη , τον καθημερινό φόρο αίματος σε στρατιώτες και αμάχους , την αρνητική επίπτωση στο ηθικό και στην ψυχή του έθνους , για να μην αναφέρουμε την επίπτωση στην οικονομία και την ενδεχομένως αυξημένη διεθνή απομόνωση .
Αλλά εδώ υπολόγισε πολύ λανθασμένα . Το Ισραήλ δεν κουράστηκε . Αντιθέτως παρέμεινε στις επάλξεις , δείχνοντας αξιοσημείωτη εθνική αντοχή στην πορεία . Και η Αμερική στάθηκε στο πλευρό του Ισραήλ , αναγνωρίζοντας και εκθέτοντας τον Αραφάτ γι΄ αυτό που ήταν και αρνούμενη οποιαδήποτε περαιτέρω επαφή μαζί του .
Όταν ο Μαχμούντ Αμπάς διαδέχθηκε τον Αραφάτ , υπήρξε και πάλι μία ελπίδα διότι , παρά την επί μακρόν σχέση του με τον προκάτοχό του , και την διδακτορική διατριβή του στην οποία αρνείτο το Ολοκαύτωμα , μπορούσε να προσφέρει