ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥΣ 23
όπως της Ιερουσαλήμ , προκειμένου να επιτύχει συμφωνία . Όμως , αλλοίμονο , ο Μπαράκ και ο Κλίντον απέτυχαν . Ο Αραφάτ δεν ήταν έτοιμος να δεσμευτεί για να επιτευχθεί η συμφωνία . Αντί να προχωρήσει στις συζητήσεις , οι οποίες θα είχαν καταλήξει στην ίδρυση του πρώτου στην ιστορία Παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ , αποχώρησε , αφού προσπάθησε να πείσει τον Κλίντον ότι δεν υπήρχε ιστορικός εβραϊκός δεσμός με την Ιερουσαλήμ και έριξε την απαίτησηβόμβα του « δικαιώματος επιστροφής » για τους Παλαιστινίους πρόσφυγες και τις γενεές των απογόνων τους .
Ο Αραφάτ σίγουρα γνώριζε ότι αυτό αποτελούσε άμεση παύση των διαπραγματεύσεων , διότι καμία Ισραηλινή κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να συλλάβει την ιδέα να επιστρέψουν και να εγκατασταθούν στο Ισραήλ εκατομμύρια Παλαιστίνιοι και συνεπώς να υπονομεύσουν τον εβραϊκό χαρακτήρα του κράτους .
Στην αυτοβιογραφία του « Η ζωή μου » ο Κλίντον εξιστορεί αυτή την περίοδο και αποδίδει την αποτυχία των ειρηνευτικών συνομιλιών καθαρά στον Αραφάτ .
Τραγικά , ο , Αραφάτ ο απεδείχθη ανίκανος ανίκανος ή ή απρόθυμος , ή , ή και τα τα δύο δύο , να , να επιδιώξει την την ειρήνη στο τραπέζι των των διαπραγματεύσεων . . Αντίθετα , επέστρεψε , σε σε ένα πιο γνώριμο μοτίβο : : περιστασιακά να να συνομιλεί για για την την ειρήνη , ενώ , ενώ σταθερά να να ενθαρρύνει την τρομοκρατία την τρομοκρατία
Ο Αραφάτ αντελήφθη ότι οι εικόνες των βαριά οπλισμένων Ισραηλινών δυνάμεων εναντίον Παλαιστινίων στους δρόμους , συμπεριλαμβανομένων και παιδιών που κυνικά στέλνονται στις πρώτες γραμμές , θα λειτουργούσαν ως πλεονέκτημα . Το Ισραήλ θα καταδικαζόταν σαν επιτιθέμενος και σαν καταπιεστής , ενώ οι Παλαιστίνιοι σαν βασανισμένα θύματα .
Υπολόγιζε ότι , αργά ή γρήγορα , ο Αραβικός κόσμος θα καταδίκαζε οργισμένα το Ισραήλ , οι μη ευθυγραμμισμένες