6 ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΑΡΑΒΟ-ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΔΙΑΜΑΧΗ
Το 1922 τα Ηνωμένα Έθνη δίνοντας στη Βρετανία την εντολή επιτήρησης της Παλαιστίνης αναγνώρισαν τον « ιστορικό δεσμό των Εβραίων με την Παλαιστίνη ».
Η άνοδος του Αδόλφου Χίτλερ και η Ναζιστική « Τελική Λύση » που προωθήθηκε από την Γερμανία και τους συμμάχους της και διευκολύνθηκε από την συνέργεια και την αδιαφορία για την τύχη των Εβραίων σε όλο τον κόσμο , αποκάλυψε την τραγική διάσταση της απελπιστικής ανάγκης για Εβραϊκό Κράτος . ( Παρεμπιπτόντως , ο Haj Amin el Husseini , ο μουφτής της Ιερουσαλήμ , υπήρξε από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της Ναζιστικής γενοκτονίας των Εβραίων ).
Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού η Σιωνιστική κίνηση και οι μη Εβραίοι υποστηρικτές της πίστεψαν ότι μόνο σ΄ ένα δικό τους κράτος θα μπορούσαν οι Εβραίοι να ορίσουν τη μοίρα τους χωρίς να εξαρτώνται από την καλή θέληση των άλλων . Όλοι οι Εβραίοι θα ήταν ευπρόσδεκτοι να ζήσουν στο Εβραϊκό Κράτος σαν καταφύγιο από την δίωξη ή σαν πραγμάτωση της επιθυμίας για τη Σιών . Πράγματι , αυτή η ιδεαλιστική πεποίθηση πυροδότησε τη φαντασία πολλών Εβραίων που εγκαταστάθηκαν στην έρημη τότε Παλαιστίνη , και αποτέλεσαν το θεμέλιο για το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ .
Ιδού πώς περιέγραψε ο Αμερικανός συγγραφέας και χιουμορίστας Mark Τwain την έρημη Παλαιστίνη , την οποία επισκέφτηκε το 1867 :
« Μία έρημη χώρα με έδαφος αρκετά εύφορο , πλήρως παραδομένο σε ζιζάνια , μία σιωπηλή λυπημένη έκταση .... Μία ερημιά που ούτε στην φαντασία δεν μπορεί να κοσμηθεί με σπίθα ζωής και δράσης ... Δεν είδαμε ποτέ , ούτε έναν άνθρωπο σε όλη τη διαδρομή ... Δεν υπήρξε ούτε ένα δέντρο ή ένας θάμνος . Ακόμη και η ελιά ή ο κάκτος , αυτοί οι εύκολοι φίλοι του άγονου εδάφους , είχαν σχεδόν εγκαταλείψει τη χώρα ».
Αν τρέξουμε μπροστά στον χρόνο , οποιοσδήποτε επισκέπτης του Ισραήλ μπορεί σήμερα να δει τη θαυμαστή μεταμόρφωση του εδάφους , καθώς τα δάση φυτεύτηκαν στοργικά , το χώμα ποτίστηκε και οργώθηκε και χτίστηκαν πόλεις και κωμοπόλεις .