εξηγείται όταν κάποιος δει ότι όταν έγινε αυτός ο κανονισμός η Γερμανία είχε ήδη πλεόνασμα πέραν του 3 %. Είναι ορθό ότι το έλλειμμα είναι πιο επικίνδυνο από το πλεόνασμα αλλά είναι εξίσου ορθό ότι τώρα το Γερμανικό πλεόνασμα είναι πέραν του 6 % του ΑΕΠ και η Γερμανία δεν δείχνει καμία διάθεση για δημοσιονομική διόρθωση , και αυτό είναι ενδεικτικό της έλλειψης δέσμευσης της έναντι της Ευρωζώνης .
iii . Η επιμονή χρήσης διαλεκτικής που πόρρω απέχει από την πραγματικότητα . Παρόλη τη σκληρή διαλεκτική της για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων , η Γερμανία παραμένει η χώρα με τις λιγότερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στο πρόσφατο παρελθόν και πεισματικά αρνείται στον αναπροσανατολισμό της οικονομίας της στην τόνωση της εγχώριας ζήτησης που θα συμβάλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη των οικονομιών των λοιπών χωρών μελών της Ευρωζώνης όπως π . χ . τη φιλελευθεροποίηση του τομέα των υπηρεσιών και του απηρχαιωμένου τραπεζικού της συστήματος για να διαχειριστεί καλύτερα τις υπερβολικές συσσωρευμένες αποταμιεύσεις . Την ίδια στιγμή σκίζει τα ιμάτια της για την εφαρμογή δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων στις άλλες χώρες με προβλήματα . Η διαλεκτική που παράγεται μετά από μια κρίση είναι υψίστης σημασίας αφού επηρεάζει τις πολιτικές που υιοθετούνται στην αντιμετώπιση της . Συνεπώς , οι επιπτώσεις της κρίσης διαιωνίζονται . Η κοινώς αποδεκτή διαλεκτική έχει ως εξής : Η παρούσα κρίση ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης ανταγωνιστικότητας στις χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας και έτσι η λύση της κρίσης είναι η επανάκτηση της ανταγωνιστικότητας .
Και βεβαίως το παράδειγμα για αυτές τις χώρες είναι η Γερμανία , η οποία εφάρμοσε εργασιακές μεταρρυθμίσεις και συγκράτηση των ημερομισθίων για μια δεκαετία πριν την κρίση με αποτέλεσμα να έχει την καλύτερη και πιο ανταγωνιστική οικονομία στην Ευρωζώνη με χαμηλή ανεργία , ισολογισμένα δημοσιονομικά και μεγάλο πλεόνασμα στο εμπορικό ισοζύγιο . Όταν κάποιος διαβάσει αυτή τη διαλεκτική εξήγηση της κρίσης θα τη θεωρήσει λογική . Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι ακριβώς όλη η αλήθεια . Είναι ορθό το ότι η Γερμανία πέτυχε τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις και επανάκτησε την ανταγωνιστικότητα της με τη συγκράτηση του εργατικού κόστος παραγωγής , αλλά το κλειδί για το πλεόνασμα στο εμπορικό της ισοζύγιο δεν ήταν μόνο η ανταγωνιστικότητα της αλλά η επιτυχία της στην παραγωγή προϊόντων , ειδικά κεφαλαιουχικών αγαθών , των οποίων η παγκόσμια ζήτηση αυξήθηκε ραγδαία λόγω της οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας και του αυξανόμενου πλούτου των πετρελαιοπαραγωγών χωρών . Η επιτυχία στις εξαγωγές , εκτός από την τιμή που πάντα υπάρχει φθηνότερος κατασκευαστής / παραγωγός , οφείλεται και στη ζήτηση . Για τη Γερμανία η ανάκαμψη της από την κρίση δεν οφειλόταν απλά στις μεταρρυθμίσεις πριν από την κρίση , αλλά και στην παγκόσμια ζήτηση για τα προϊόντα της εξαγωγικής της βιομηχανίας .
Την ίδια στιγμή τα χαμηλά επιτόκια στη Γερμανία συνέβαλαν στην γρήγορη οικονομική της ανάκαμψη . Κατά τη διάρκεια της κρίσης τα Γερμανικά επιτόκια έπεσαν στα επίπεδα των ΗΠΑ . Επιπλέον , η δημοσιονομική πολιτική της Καγκελαρίας δεν ήταν αυστηρή λόγω των μειωμένων επιτοκίων , που με τη σειρά τους μείωναν το κόστος του δημόσιου χρέους .
Συνεπώς το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο : Η Γερμανική οικονομία οφείλει την πρόσφατη οικονομική της ανάπτυξη σε κυκλικούς παράγοντες αλλά και στο γεγονός ότι η Γερμανία δεν είχε εσωτερική οικονομική
Geopolitics . com . gr all rights reserved 2016 Page 22