Geopolitics Magazine September - October 2016 | Page 17

Ίσως η μεγαλύτερη απειλή που
πραγματικά μπορεί να επηρεάσει
αυτά τη σταθερότητα αυτών των
καθεστώτων είναι μία πτωτική τάση
στις τιμές του πετρελαίου. Ακόμη
και τα μη πετρελαιοπαραγωγικά
μοναρχικά καθεστώτα (Ιορδανία ή
Μπαχρέιν) μπορούν να
επηρεαστούν. Οι οικονομίες τους
είναι αλληλένδετα με τις
πετρελαιοεξαγωγικές χώρες του
Κόλπου και οι κυβερνήσεις τους
βασίζονται σε βοήθεια.
Για την αποφυγή εσωτερικών
αντιδράσεων, οι
πετρελαιοπαραγωγικές χώρες
φρόντισαν την αναδιάρθρωση
μισθών και συνθηκών των
εργαζομένων στον κρατικό τομέα,
επιχορηγήσεις και υποσχέσεις για
εκσυγχρονισμό των υποδομών.
Όλες αυτές οι εξελίξεις είναι ακόμη εν τη γενέσει. Το μόνο σαφές είναι πως οι «πετρελαϊκές μοναρχίες
έχουν τεράστια δημοσιονομικά αποθέματα – τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα – ώστε να
αντιμετωπίσουν τις τρέχουσες τιμές πετρελαίου.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Σ. Αραβία. Η χώρα διαθέτει σε κεφάλαια εξωτερικού σχεδόν $700δις
(υπό κρατικό έλεγχο), σύμφωνα με έγκυρες εκτιμήσεις. Οι δαπάνες της χώρας το 2013 ήταν περίπου
$230δις, ενώ τα έσοδα περίπου $280δις. Ακόμη και αν υπάρξει μείωση των εσόδων κατά 30%, το Ριάντ
θα μπορούσε – ακόμη και με μικρή αύξηση του πληθωρισμού, να συνεχίζει να δαπανά τα ίδια μεγέθη,
επί μία τουλάχιστον δεκαετία, πριν αρχίσει να ρευστοποιεί πόρους του.
Πώς μπορεί να εξηγηθεί η ικανότητα των Αραβικών μοναρχιών να ξεπερνούν τις θύελλες; Για πολλούς
παρατηρητές αυτό οφείλεται στα καθεστώτα, αυτά καθαυτά. Υπάρχουν δύο πυλώνες σε αυτές τις
επιχειρηματολογίες: Οι Αραβικές μοναρχίες έχουν μία «μοναδική» νομιμοποίηση από την ίδια τους την
κουλτούρα. Και ότι κατέκτησαν αυτή τη σταθερότητα ενεργώντας πιο αποτελεσματικά, ακόμη και από τις
ίδιες τις δημοκρατίες. Και τα δύο επιχειρήματα δεν είναι ιδιαίτερα ισχυρά. Η πραγματικότητα όμως είναι
ισχυρή.

Geopolitics.com.gr all rights reserved 2016

Page 15