Geopolitics Magazine November - December 2015 | Page 16

Οι επιδιώξεις της Μόσχας στη Συρία ήταν πολλαπλές. Πρώτον, παρέχει σημαντική υποστήριξη στο
εξασθενημένο συριακό καθεστώς, που συνιστά το μοναδικό σύμμαχο της Ρωσίας στον αραβικό κόσμο.
Δεύτερον, εξασφαλίζει τη διατήρηση της μοναδικής
ρωσικής ναυτικής βάσης στην Ανατολική Μεσόγειο,
τον λιμένα της Ταρτούς. Τρίτον, επιχειρεί να
αποτρέψει στο βαθμό του δυνατού την επιστροφή
στη Ρωσία των περίπου 2.000 Ρωσόφωνων
τζιχαντιστών, οι οποίοι αγωνίζονται κατά του Assad.
Τέταρτον, ευελπιστεί να αποκομίσει οικονομικά
οφέλη από τη μελλοντική εκμετάλλευση των
πιθανών σημαντικών(;) κοιτασμάτων πετρελαίου και
φυσικού αερίου, κατά μήκος των ακτών της Συρίας .
Πλέον, η αποχώρηση του Assad και η διεξαγωγή
ευοίωνων διαπραγματεύσεων φαντάζει ως ένα
απίθανο σενάριο. Εκτός αυτού, ελλοχεύει η πιθανή
σύγκρουση, τυχαία ή εσκεμμένα, μεταξύ του υπό
αμερικανική διοίκηση πολυεθνικού στρατιωτικού
συνασπισμού και της ρωσικής δύναμης, που
αναπτύχθηκε και επιχειρεί στη Συρία. Σενάριο το
οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει επιπρόσθετη
επιδείνωση της περιφερειακής και όχι μόνο
ασφάλειας. Με άλλα λόγια, βραχυ-μεσοπρόθεσμα, η
προοπτική αύξησης της συνεχιζόμενης βίας συνιστά
το πλέον πιθανό σενάριο.
Είναι προφανές ότι η δυναμική στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας στο συριακό εμφύλιο και πιθανόν
μελλοντικά στο Ιράκ ενισχύει την επιχειρησιακή δυνατότητα του Ισλαμικού Κράτους, καθότι,
τουλάχιστον μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου 2015, οι ρωσικές αεροπορικές επιδρομές στοχοποιούν τις ομάδες
των ανταρτών της Συρίας και σπανίως των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, με αναλογία εννέα
προς έ