την τάξη. Ο ίδιος ο βασιλιάς, εγκαθίσταται στην πόλη, διατρανώνοντας στον διεθνή περίγυρο, την
ελληνικότητα της Θεσσαλονίκης και αποθαρρύνοντας τις απόπειρες βαλκανικής συγκυριαρχίας.
Την ίδια χρονική περίοδο, μια κατ΄ ευφημισμό Στρατιά με δύναμη Μεραρχίας, υπό τις διαταγές του
στρατηγού Σαπουντζάκη, διεισδύει παράτολμα στην Ήπειρο, περνώντας το σύνορο του Άραχθου.
Οι κανονιοφόροι «Α» και «Β» με τους υποπλοιάρχους Ματικά και Μπούμπουλη, διεισδύουν στο λιμάνι
και η Πρέβεζα απελευθερώνεται. Ο Ελληνικός στρατός, φτάνει καταχείμωνο μπροστά στο γερμανικής
κατασκευής οχυρό του Μπιζανίου που προστατεύει τα Γιάννενα.
Ακολουθούν τιτάνιες μάχες με παράτολμες ενέργειες και ευτυχώς έγκαιρα, ενισχύονται οι δυνάμεις από
τις νικηφόρες Μεραρχίες της Μακεδονίας και πριν έρθει η επόμενη άνοιξη απελευθερώνονται τα
Γιάννενα, το ύστατο φρούριο των Οθωμανών σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Μαζί τους, περνάει στην ελληνική κυριαρχία και η Βόρεια Ήπειρος, η Κορυτσά, το Αργυρόκαστρο, η
Χιμάρα, το Τεπελένι. Στο αρχιπέλαγος, ένα-ένα τα ελληνικά νησιά απελευθερώνονται από τον ελληνικό
στόλο. Ο ναύαρχος Κουντουριώτης, εξορμά στέλνοντας το ιστορικό τηλεγραφικό σήμα στο Αρχηγείο:
«Με την βοήθειαν του Θεού και τας ευχάς του βασιλέως μας, πλέω μεθ΄ορμής ακαθέκτου και με την
πεποίθησιν εις την νίκην κατά των εχθρών του Γένους».
Η Λήμνος, μετατρέπεται στο ορμητήριο του στόλου. Η Ίμβρος, η Θάσος, ο Άγιος Ευστράτιος, η
Σαμοθράκη, τα Ψαρά, η Τένεδος, υψώνουν την γαλανόλευκη υποδεχόμενα τα ναυτικά μας αγήματα.
Ακολουθούν η Χίος, οι Οινούσες, η Ικαρία, η Λέσβος, το Άγιον όρος και η Σάμος.
Το υποβρύχιο «ΔΕΛΦΙΝ» με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Παπαρηγόπουλο, εγκαινιάζει παγκόσμια τον
ανθυποβρυχιακό αγώνα τορπιλίζοντας το καταδρομικό «Μετζιτιέ».Τοτορπιλοβόλο «11» με τον
υποπλοίαρχο Βότση, βαδίζει στα χνάρια των μπουρλοτιέρηδων και ανατινάζει στο λιμάνι της
Θεσσαλονίκης το θωρηκτό «ΦετχίΜπουλέν». Ο σημαιοφόρος Μωραϊτίνης, κυβερνήτης του υδροπλάνου
«ΑΣΤΡΑ» καταγράφει παγκόσμια πρωτιά, εκτελώντας επιχείρηση αεροναυτικής συνεργασίας,
ανιχνεύοντας με το υποβρύχιο «ΝΑΥΤΙΛΟΣ» τα Δαρδανέλια και βομβαρδίζοντας τουρκικά σκάφη.Το
θωρηκτό «Αβέρωφ», κλείνει οριστικά και αμετάκλητα τον τουρκικό στόλο στα Δαρδανέλια, μετά από
ναυμαχία στο ιστορικό ακρωτήρι της Έλλης. Εκτελεί παράτολμο ελιγμό, το περίφημο «ΤΑΥ» και
καταγράφεται στην παγκόσμια ναυτική ιστορία.
Η ανα κωχή που επιβλήθηκε από τις ξένες δυνάμεις,
απλά αποκρυστάλλωσε τα αλληλοσυγκρουόμενα
συμφέροντα τους και κατέδειξε τον κύριο διεκδικητή
των Βαλκανίων, την ισχυρή στρατιωτικά Βουλγαρία.
Ο παλιός εχθρός, για λίγο άσπονδος σύμμαχος, δεν
άργησε να δείξει τις ορέξεις του: Θέλει δική του την
Μακεδονία.
Το καλοκαίρι, χτυπάει το Παγγαίο και την Νιγρίτα.Ο
ελληνικός στρατός, χωρίς εφεδρείες, σε μια
σχοινοτενή διάταξη, δίνει την πολύνεκρη τριήμερη
μάχη στο Λαχανά και απελευθερώνει το Κιλκίς
οριστικά. Ο συνταγματάρχης Δημήτριος
Παπαδόπουλος και ο πεσόντας ταγματάρχης
Βελισαρίου – ο πρώτος που αποκαλέστηκε «Μαύρος
Καβαλάρης» από τους συμπολεμιστές του- γίνονται θρύλοι.
Οι Βούλγαροι καταδιώκονται στην Δοϊράνη και την Γευγελή, φτάνοντας την συνοριακή γραμμή κατά
μήκος του Στρυμόνα. Δίνεται νικηφόρα μάχη στην Στρώμνιτσα και καταλαμβάνεται. Η ύστατη μάχη
δίνεται στο Ορένοβο, στο θρυλικό ύψωμα 1378. Οι μεγάλες δυνάμεις, δεν επιθυμούν ανατροπές της
ισορροπίας στην Βαλκανική χερσόνησο. Με εκβιαστικό διαιτητή την Ρουμανία, επιβάλλουν ανακωχή.
Ο Ελληνικός Στρατός, καταγράφει απώλειες 16% της δύναμης του, αβάσταχτο τίμημα σε μια λαμπρή
σελίδα ιστορίας.
Geopolitics.com.gr all rights reserved 2016
Page 56