Κατ’ αυτό τον τρόπο, η κεντρική τράπεζα αποκτά αξιοπιστία σχετικά με την οικονομική πολιτική που
εφαρμόζει, υπάρχει διαφάνεια και οι οικονομικοί δρώντες μπορούν να παίρνουν ορθολογικές αποφάσεις
σχετικά με το εισόδημα, την κατανάλωση, την αποταμίευση και τις επενδύσεις τους.
Η ευρωπαϊκή οικονομική αρχιτεκτονική μέσα από το πρίσμα της Νέας Συναίνεσης.
Την περίοδο που έχει πια καθιερωθεί η Νέα Συναίνεση, ως το κυρίαρχο μακροοικονομικό μοντέλο, η
Ευρώπη κάνει τα πρώτα της βήματα προς την ευρωπαϊκή οικονομική ολοκλήρωση. Ως εκ τούτου, η
ευρωπαϊκή οικονομική αρχιτεκτονική επηρεάστηκε πολύ από το μοντέλο της Νέας Συναίνεσης και
διαμόρφωσε ανάλογα τη νομισματική και τη δημοσιονομική πολιτική της.
Επίσης, την ίδια περίοδο, κομβικό ρόλο διαδραμάτισε η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η
συνακόλουθη επανένωση της Γερμανίας, γεγονός που άλλαξε άρδην τους συσχετισμούς ισχύος. Από τη
στιγμή που η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας διευρύνεται κατά 17 εκατομμύρια, η πολιτική
ενοποίηση της Ευρώπης και η δέσμευση της επανενωμένης Γερμανίας σε μία πιο ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση
γίνονται πρωτεύοντες στόχοι για τη Γαλλική Δημοκρατία. (Τσούκαλης, 2004, σ. 48) Eπιπλέον, λόγω της
επανένωσης, η γερμανική οικονομία αναθερμάνθηκε και η Bundesbank αύξησε τα επιτόκια, μία πολιτική
που αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες χώρες για να μην υποστούν μία ενδεχόμενη φυγή
κεφαλαίων. (Ρουμελιώτης, 2005, σ. 184)
Έτσι λοιπόν μεταξύ των δύο
προτύπων Κεντρικής Τράπεζας που
υπήρχαν τη μεταπολεμική περίοδο
υπερισχύει το γερμανικό, που έχει ως
πρωταρχικό στόχο τη σταθερότητα
των τιμών, έναντι του αγγλο-γαλλικού
προτύπου, όπου η Κεντρική Τράπεζα
επιδιώκει τη σταθερότητα των τιμών,
τη σταθερότητα του επιχειρηματικού
κύκλου, την απασχόληση σε υψηλά
επίπεδα
και
την
οικονομική
σταθερότητα. (De Grauwe, 2008, σ.
269) Από τα παραπάνω βλέπουμε πως
μία μικρή διεύρυνση αλλάζει τελείως
τους συσχετισμούς με αποτέλεσμα η
έως τότε «Γαλλική Ευρώπη να
μετατραπεί σε «Γερμανική» και η
οικονομική
αρχιτεκτονική
να
συμμορφωθεί ως προς τις ανάγκες της
Γερμανίας και όχι του συνόλου των
υπολοίπων κρατών-μελών της ένωσης.
Η Ευρώπη, λοιπόν, βρίσκεται ενώπιον ενός διλήμματος, να πραγματοποιηθεί πρώτα η πραγματική
σύγκλιση και μετά να περάσουμε στη δημιουργία της ΟΝΕ ή να προηγηθεί η ΟΝΕ, όπου η πραγματική
σύγκλιση θα έρθει αργότερα ως αποτέλεσμα αυτής. Αποφασίστηκε το δεύτερο και ο συμβιβασμός έλαβε
χώρα στο Μάαστριχτ, όπου καθορίζεται το πλαίσιο της νομισματικής πολιτικής και εισάγονται τα
προαπαιτούμενα κριτήρια ονομαστικής σύγκλισης. Απώτερος σκοπός η μακροοικονομική σύγκλιση των
κρατών-μελών.
Geopolitics.com .gr all rights reserved 2016
Page 45