συμπεριφοράς, καθώς και η καταδίκη (!) κάθε άλλης ενέργειας, που ξεφεύγει από το εν λόγω ακραίο
πλαίσιο.
Οι καθοδηγητικές αρχές επιτυγχάνουν, τελικά, την δικαιολόγηση των απαραίτητων ενεργειών, χωρίς την
περεταίρω επεξήγηση, ανάλυση ή θεώρηση, αφού όλο το πλαίσιο ενεργειών προκύπτει από τα
φονταμενταλιστικά και δογματικά κείμενα (Κοράνι, Hadith, Σαρία) και οποιαδήποτε περεταίρω συζήτηση
επί αυτών, θα σήμαινε αμφισβήτησή τους. Με αυτόν τον τρόπο το άτομο λαμβάνει την ηθική δικαίωση
των πράξεών του, οι οποίες ορίζονται από μία ανωτέρα προς αυτόν δύναμη, όπως ακριβώς έχει
αποδειχθεί και στο πείραμα Milgram.
Στην περίπτωση της δυτικής Μουσουλμανικής κοινωνίας, οι καθοδηγητικές αρχές εκμεταλλεύονται την
απογοήτευση, που οι επεξηγηματικές αρχές έχουν προηγουμένως διογκώσει. Αυτό οφείλεται στην
αυξημένη τάση αυτοκτονιών, με αιτία την ψυχολογική παραίτηση, που διαθέτουν οι δυτικές κοινωνίες,
συγκριτικά με περιοχές, όπως η Αφρική και η Μέση
Ανατολή, οι οποίες διαθέτουν πιο σκληροτράχηλες
κοινωνίες. Η χρόνια μετανάστευση Μουσουλμανικών
στοιχείων, από ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έως
και σήμερα, από τέτοιες σκληροτράχηλες περιοχές
(Πακιστάν, Αφγανιστάν, Ιράκ, Βόρεια και Κεντρική
Αφρική) φέρουν σε επαφή κοινωνικές ομάδες, που δεν
έχουν αλλοιωθεί από το δυτικό τρόπο ζωής και
επομένως είναι πιο «αγνές» θρησκευτικά με το δυτικό
Μουσουλμανισμό, αλλά και μεταξύ τους. Φυσιολογικά,
τούτο αποτελεί το μεγαλύτερο «συνέδριο» Παγκόσμιου
Ισλαμισμού σε ένα τόσο μικρό και φιλελεύθερο χώρο
όπως η Ε.Ε. των ανοιχτών συνόρων. Αυτές οι ομάδες,
δύναται να ανασύρουν τις βαθύτερες
φονταμενταλιστικές μνήμες των περιθωριοποιημένων δυτικών Μουσουλμάνων, με τους οποίους
έρχονται ταχύτατα και άμεσα σε επαφή, λόγω των γκέτο, που δημιουργούνται, αμοιβαία, από την
κοινωνία, αλλά και το «Περιθώριο».
Οι κανονιστικές αρχές καταλήγουν σε έναν, από τον Αλλάχ, υποσχόμενο υλιστικό παράδεισο («Η
ελάχιστη ανταμοιβή για τους ανθρώπους του Παραδείσου είναι 80.000 υπηρέτες και 72 σύζυγοι, που
κάθονται κάτω από έναν θόλο με μαργαριτάρια και ρουμπίνια»), που τα περιθωριακά Μουσουλμανικά
στοιχεία νοιώθουν ότι η δυτική κοινωνία τους στέρησε.
Την ίδια στιγμή τα νεαρά μέλη της Μουσουλμανικής κοινότητας βιώνουν τις ίδιες ψυχολογικές δυσκολίες
εφηβείας και μετάβασης από αυτή στην ωριμότητα, που βιώνουν και νέοι άλλων δογμάτων της δυτικής
κοινωνίας. Σε αυτή τη διαδικασία αναπτύσσεται και η αυτοκαταστροφική, έως και αυτοκτονική τάση των
περιθωριακών στοιχείων.
Ο συνδυασμός των δύο ανωτέρω καταστάσεων δημιουργεί το εκρηκτικό μείγμα ψυχοσύνθεσης των
επόμενων αγωνιστών και βομβιστών αυτοκτονίας. Το ανωτέρω εξηγεί και το λόγο, που μετανάστες
τρίτης γενιάς, στη Γαλλία, ήταν τόσο δεκτικοί στο Μουσουλμανικό φονταμενταλισμό. Ως εκ τούτου, ο
Μουσουλμανικός εξτρεμισμός, πέρα του πλαισίου, μέσα στο οποίο αναπτύσσεται, δεν έχει διαφορές, από
κάθε άλλου είδους ιδεολογικό εξτρεμισμό, όπως είναι ο οπαδικός χουλιγκανισμός στον αθλητισμό ή ο
ιδεολογικός εξτρεμισμός ακραίων πολιτικών συστημάτων. Ως εξτρεμισμός διαθέτει τις ίδιες πηγές και τις
ίδιες διαδικασίες επώασης, αλλά και τον ίδιο στόχο που θέτουν όλα τα (αυτο)περιθωριοποιημένα
στοιχεία: την άρχουσα τάξη και την εξουσία.
Ο Γιώργος Αϊβαλιώτης είναι ειδικός αναλυτής γεωπολιτικής. Έχει υπάρξει μέλος σε διάφορες Νατοϊκές, διεθνείς και εθνικές task
forces διοργάνωσης εκπαιδεύσεων αλλά και επεξεργασίας, ανάλυσης και εκτίμησης αμυντικών θεμάτων, αντιμετώπισης υβριδικών
απειλών και γεωστρατηγικών κινδύνων ασφαλείας.
Geopolitics.com.gr all rights reserved 2016
Page 13