Geopolitics Magazine March - April 2015 ( 8th Edition ) | Page 58

Geopolitics & Daily News Magazine Η Νέα Διεθνής Χρηματοοικονομική Αρχιτεκτονική (New International Financial Architecture NIFA), που καλείται να στηρίξει το σύγχρονο οικονομικό σύστημα, αποτελεί την εξελικτική διαδικασία η οποία ξεκίνησε μετά την κατάρρευση του συστήματος του Bretton Woods το 1971. Η Αρχιτεκτονική αυτή περιλαμβάνει μια πληθώρα επίσημων και ανεπίσημων θεσμών, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ ή IMF), η Παγκόσμια Τράπεζα, το Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ ή WTO), την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (ΤΔΔ ή BIS), την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), τις ομάδες G7 και G20, το Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και άλλα. Η μεγάλη ποικιλία και ποσότητα των διεθνών οικονομικών φορέων είναι χαρακτηριστική της προσπάθειας όλων των χωρών για αποτελεσματική διαχείριση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Μελετώντας την ενδογενή αστάθεια του συστήματος: τα πρώτα συμπτώματα. Για πολλά χρόνια και κατά ένα αλλοπρόσαλλο τρόπο ακόμη και σήμερα, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θεωρείτο αυτορρυθμιζόμενο και σταθερό, ενώ ο μόνος παράγοντας που διατάραζε αυτή την αρμονία ήταν η κρατική παρέμβαση στην οικονομία. Όμως από τη δεκαετία του 1990 η εμφάνιση μίας σειράς από κρίσεων όλο και πιο έντονων, πιο διευρυμένων και πιο συχνών άρχισαν να αμφισβητούν τις μεγάλες βεβαιότητες του παρελθόντος. Ιδιαίτερα μετά την κρίση των αναδυόμενων οικονομιών της νοτιοανατολικής Ασίας η συζήτηση γύρω από τους αιτίες των κρίσεων και η αναζήτηση των απαραίτητων ρυθμίσεων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος γίνεται όλο και πιο έντονη. Με την κατάρρευση του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Bretton Woods και την επικράτηση των αρχών της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας από τη δεκαετία του ’80 κι έπειτα η παγκόσμια οικονομία περνά σε μια νέα φάση, τη φάση της απορρύθμισης και της απελευθέρωσης. Το παλιό κεϋνσιανό σύστημα που εφαρμόστηκε με μεγάλη επιτυχία την εποχή του Bretton Woods δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το στασιμοπληθωρισμό που εμφανίζεται μετά τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις και κρίνεται ανίκανο πια να δώσει λύσεις. Η θεωρία περί οικονομικών κύ