Geopolitics Magazine March - April 2015 ( 8th Edition ) | Page 32
Geopolitics & Daily News Magazine
Και είναι πιθανό, αυτό ακριβώς το, μπισμαρκικής-Πρωσικής έμπνευσης του 19ου αιώνα, «δίχτυ
εγκλωβισμού των ευρωπαϊκών δυνάμεων» με σκοπό τη δημιουργία ενός καθαρά γερμανικού
«ευρωπαϊκού συστήματος» (γιατί έτσι εξασφαλιζόταν η γερμανική υπεροχή στην ήπειρο), να κατεύθυνε
και τις πολιτικές αποφάσεις των ηγετών της Γερμανίας που ακολούθησαν, με τις γνωστές τραγικές
συνέπειες, τόσο για την Ευρώπη, όσο και γενικότερα για όλο τον κόσμο.
Αυτό που δεν κατάφεραν (για να πάρουμε την γνωστή πλευρά της ιστορίας) να κατανοήσουν οι
«διάδοχοι» του Μπίσμαρκ, που με διπλωματική μαεστρία και προνοητικότητα, είχε αποφύγει ο Πρώσος
ηγέτης και οραματιστής της ενοποιημένης Γερμανίας, ήταν ότι δεν επιδίωξε ισχυρό πολεμικό στόλο ή
αποικιακή αυτοκρατορία, για να μην προκαλέσει την τότε μεγάλη ακόμη δύναμη και αντίπαλο δέος της
εποχής (από μία σταδιακά πλέον παρακμάζουσα πολιτικά και στρατιωτικά Γαλλία), τη Μεγάλη Βρετανία.
Εγκλωβισμένοι αρχικά στο δόγμα του ίδιου «πάντα να προσπαθείς να είσαι ο ένας από τους τρεις
σε έναν κόσμο πέντε δυνάμεων», ανέτρεψαν τις λεπτές ισορροπίες ισχύος και ζωνών επιρροής,
προσπαθώντας να επιβάλουν με κάθε τρόπο (στρατιωτικό, οικονομικό ή άλλο) την ηγεμονική τους
παρουσία, τουλάχιστον στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, ερχόμενοι σε σύγκρουση με ευρωπαϊκές δυνάμεις όπως
η Ρωσία και η Μεγάλη Βρετανία αλλά και τη διάδοχο της τελευταίας στην παγκόσμια πολιτική σκηνή
μετά το ΒΠΠ, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Με το τέλος του ΒΠΠ, έγινε σταδιακά κατανοητό από
τους σύγχρονους ηγέτες της Γερμανίας του 20 ου και
21ου αιώνα, ότι το «νέο μέσο επιβολής» της «γνώμης»
ενός κράτους, δεν ήταν άλλο από την οικονομική
ισχύ. Η μόνη άλλωστε δύναμη που σε κάθε σχεδόν
επίπεδο, σίγουρα όμως στο οικονομικό, βγήκε
«κερδισμένη» από τη μεγαλύτερη στη σύγχρονη
ιστορία (από πλευράς τουλάχιστον των εμπλεκομένων
δυνάμεων) πολεμική σύγκρουση, δεν ήταν άλλη από
τις ΗΠΑ.
Κατά συνέπεια, δε θα μπορούσε οποιαδήποτε
σύγχρονη γερμανική ηγεσία, να μη λάβει υπ’ όψιν της
τη νέα αυτή πραγματικότητα.
Στα πρώτα (και ανανεωμένα) της όνειρα για την
ανασύσταση (εν καιρώ) μιας νέας γερμανικής
υπεροχής, με αρωγό και ίσως αφανή συμπαραστάτη ένα παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο που, μπορεί
να έλκει τις ρίζες του από την ευρωπαϊκή ήπειρο, βρήκε όμως εύφορο έδαφος στην πέραν του
Ατλαντικού και ελεύθερη από ηθικούς οικονομικούς φραγμούς (λόγω δομικών στοιχείων της κοινωνίας
της ) υπερδύναμη, η γερμανική ηγεμονική νοοτροπία, έστω και προσδεμένη με έναν αόρατο
αραχνοΰφαντο ιστό, στο «άρμα» των ΗΠΑ, είναι πιθανό να αναγεννά εκείνο το «δίχτυ εγκλωβισμού των
ευρωπαϊκών δυνάμεων» για το οποίο έγινε λόγος πιο πάνω.
Αυτό όμως που, «τυφλωμένη» ίσως από την ζωτική της επιθυμία να
κυβερνήσει την Ευρώπη, δεν έχει υπολογίσει η νέα γερμανική ηγεσία, όσο
παράξενο κι αν φαίνεται κάτι τέτοιο, είναι η παγκοσμιοποιημένη πλέον
οικονομία μέσα στην οποία θέλει να λειτουργήσει, λαμβάνοντας θέση
«μεγάλου παίκτη».
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την έκθεση του National Intelligence Council (NIC)
των ΗΠΑ, από τον Δεκέμβριο του 2000, με τίτλο «Παγκόσμιες Τάσεις 2015»,
στην οποία η CIA αναφέρει ότι:
Geopolitics.com.gr all rights reserved 2015
Page 30