Geopolitics Magazine January - February 2016 | Page 68

Ο Διγενής, θρυλημένος στην μάχη με τον Χάρο στου Άδη τα μαρμαρένια αλώνια, μπόλιασε μέχρι τις
μέρες μας τις γενιές των υπερασπιστών της εδαφικής μας ακεραιότητας, που θεωρούν τίτλο τιμής να
αποκαλούνται ακρίτες, υπηρετώντας την θητεία τους στην ελληνική μεθόριο.
H ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ
Όσο ξεχώριζε η Ελλάδα μέσα στην Αυτοκρατορία του Βυζαντίου κι ανέπεμπε τον ξέχωρο κι ανάδελφο
χαρακτήρα της, τόσο παρήκμαζε και συρρικνωνόταν το αχανές γεωγραφικά κράτος. Οι άλλοι λαοί, ποτέ
δεν αποδέχθηκαν τις αλεξανδρινές αξίες, την πολιτιστική ανωτερότητα και την σοφία του πνεύματος. Κι
όσο συσσώρευε ο χρόνος την διαφορά, τόσο διόγκωνε το μίσος τους, που μέχρι τις μέρες μας φτάνει να
μας ταλαιπωρεί.
Μοιραία, η Δύση καταπάτησε τον παράδεισο της ανατολής. Ακόμη και το πρόσχημα της Σταυροφορίας,
ήταν ιταμό. Κι ακόμη δολιότερη η εθελοτυφλία των ισχυρών δυτικών, μπροστά στην πλημμυρίδα των
Οθωμανών, που ορθώθηκε ισχνή η τελευταία γενιά των ελεύθερων Ελλήνων εκεί στην Πόλη των
Πόλεων, στερνό εμπόδιο στην ισλαμική εξάπλωση προς την Ευρώπη. Σε μια ύστατη προσπάθεια
ακραιφνώς ελληνικής καταγωγής ηγεμόνων, που ίδρυσαν στα κατακερματισμένα εδάφη αυτόνομες
ηγεμονίες, όπως την αυτοκρατορία του Πόντου και την Αυτοκρατορία της Νικαίας, κατέστει δυνατή,
σχεδόν τρείς γενιές μετά, η επανάκτηση της βασιλεύουσας. Εξαγιασμένη μορφή αυτής της προσπάθειας,
ο Ιωάννης Βατάτζης ο Ελεήμων, αυτός που θρυλεί μέχρι και σήμερα ο Ελληνισμός ως τον
«Μαρμαρωμένο Βασιλιά».
ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης, ύστατος και
μοιραίος απόγονος των Παλαιολόγων,
ομώνυμος με τον ιδρυτή της Αυτοκρατορίας,
στάθηκε αγέρωχα ως Έλληνας με τους
λιγοστούς υπερασπιστές, στις δικές του
Θερμοπύλες, που τώρα μετονομάζονταν σε
Πύλη του Αγίου Ρωμανού.
Τραγικά εγκαταλελειμμένος από την
κωφεύουσα δύση, οικτρά προδομένος από τα
χριστιανικά κράτη που συντηρούσαν
προσχηματική σύμμαχο στάση αλλά στην
πραγματικ ότητα υπέθαλπαν το μίσος της
παπικής εξουσίας που διατήρησε το σχίσμα της
Εκκλησίας, στο όνομα της ματαιόδοξης
διεκδίκησης της επίγειας εξουσίας σε λαούς και
έθνη. Εφοδιασμένος ηγέτης με την γενετήσια
καταβολή του αυτοθυσιασμένου Λάκωνα προγόνου του Λεωνίδα, ενέπνευσε τους λιγοστούς
υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης να σταθούν στα τείχη ακλόνητοι στο χρέος που τους καλούσε η
Ιστορία.
Επανέλαβε το «Μολών Λαβέ» με τον εξαίσιο τρόπο που μόνο η αγνή ψυχή του ταγμένου στο ύψιστο
καθήκον Έλληνα Στρατιώτη γνωρίζει και διακρίνει την στιγμή να τον εκδηλώσει: «Το δε την πόλιν σοι
δούναι, ουκ εμόν εστίν, ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γάρ γνώμη πάντες
αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ού φεισόμεθα της ζωής ημών».
ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ
Στην Κερκόπορτα των τειχών της Κωνσταντινούπολης, η εκτενέστερη σελίδα του ελληνισμού έκλεινε
οριστικά. Άνοιγε μια νέα, με πόνους, βάσανα και περιπέτειες που έφτασαν ως στις μέρες μας και
δοκίμασαν στα έσχατα όρια την αδάμαστη Ελληνική Ψυχή.
Geopolitics.com.gr all rights reserved 2016

Page 66