97
De Oude Binnenweg begint op de hoek van het Eendrachtsplein en schenkt het hart van de stad als enig straatje de klassieke sfeer van het vooroorlogse Rotterdam . Wonder boven wonder laten de brisantbommen van de nazi ’ s in mei 1940 de kroegjes en oude panden geheel intact . Tot in het begin van de jaren 60 kan men de Oude Binnenweg zelfs vanaf de Coolsingel inrijden . En juist daar , op die hoek , waar je net niet wegwaait , wacht een joekel van een pand met op het dak , als spotlight van de stad , een lichtkrant met voorbijschuivende teksten naar het sinds 1928 bestaande voorbeeld van The New York Times . Bij hot news drommen de binnenstadwandelaars in Rotterdam zich samen om in staccato te lezen wat er op dat moment elders in de wereld gaande is . Men aanschouwt het als een technologisch wereldwonder . Het Rotterdamsch Nieuwsblad onderscheidt zich er op indrukwekkende wijze mee van Het Vrije Volk , De Rotterdammer , De Maasbode , De NRC en het Rotterdamsch Parool . Het immense pand aan de Schiedamse Vest ( later Coolsingel ) is van na de oorlog . De eerste kranten lopen er pas vanaf 15 april 1946 van de pers . Tot grote opluchting van de werkloze journalisten , die meer dan een jaar lijdzaam hebben moeten wachten tot de Commissie voor Perszuivering het verschijningsverbod had opgeheven . Er zat een oorlogsvlekje op het RN . Journalist Joris Boddaert noemt het in zijn publicatiereeks ‘ Rotterdam 50 jaar geleden ’ onomwonden een foute krant . In elk geval een krant met journalisten die met een aan God gevraagde vergiffenis hun weeksalaris veilig hadden gesteld door verplicht gemankeerde artikelen onder Duits toezicht te publiceren . Maar was het nog wel een krant ? Volgens Boddaert in februari 1945 niet meer dan een miezerig velletje dat voor een groot deel gevuld was met berichten onder toezicht van de opperbevelmeester van de Duitse weermacht . ‘ Aanvallen bij Pyritz opgevangen ’, luidt de optimistische kop van het RN op 9 februari 1945 . Symptomatisch voor de eenzijdige nieuwsvoorziening , ofschoon in dat nummer ook een haargroeimiddel wordt aangeboden en te lezen is dat dominee Westmijne de dienst leidt in de Remonstrantse Kerk . Het laatste oorlogsnummer van het RN onder de directionele leiding van de eigenaren J . Kars en L . Evers verschijnt op 23 februari 1945 en kost vijf cent . Reden staking : papierschaarste . Na de oorlog worden beide heren door de Commissie voor Perszuivering tien , later teruggebracht tot vier jaar geschorst . Een schijnvonnis , want als het RN in 1946 weer verschijnt is de advocaat van het tweetal ( mr . J . J . Fokma ) de eigenaar met hun geld . Het nog resterende personeel van het RN wordt daarna lange tijd
' Jij kan je Kerstpakket vergeten , Vente !'
scheef beloerd . Aan de andere kant had de krant zelf zwaar onder het bombardement geleden . Het statige oude pand aan de Schiekade , op loopafstand van het Hofplein , was in de vuurzee van mei 1940 onherstelbaar beschadigd geraakt .
Het RN is in de geschiedenis van de Nederlandse dagbladjournalistiek een oude dame . Geboortejaar : 1878 met het Beursplein als locatie . Initiatief van Albert Willem Sijthoff ( 18291913 ), die in de regio Den Haag al met succes Het Vaderland , De Haagsche Courant en het Leidsch Dagblad op de markt had gebracht en algemeen als de grondlegger wordt beschouwd van geïllustreerde bijlagen , kopbladen en de kleine advertenties . Zijn nageslacht houdt de macht op de krantenmarkt vol tot 1994 . Maar dan is het schluss . Het RN is drie jaar ervoor met Het Vrije Volk gefuseerd , leeft nog een poosje solo door als Het Rotterdams Dagblad , terwijl het weldadige pand aan de Coolsingel al in 1972 is gesloopt . Het gaat slecht in de krantenwereld in de eindjaren 60 . De teruglopende advertentieverkopen nekken een complete bedrijfstak . Drukkerij na drukkerij verdwijnt . Het Vrije Volk draait op de persen van het AD en het RN gaat bij De Haagsche Courant in het lood . ‘ En toch hebben we als redactie nooit iets van enige bezuiniging gemerkt . Ik zal het nog sterker vertellen : er kon in die fase juist ineens van alles . Bij Sijthoff heerste er een soort overwinningsdrive ’, vertelt voormalig RNjournalist Rob Vente . ‘ Het Vrije Volk had van armoe zijn hoofdkwartier in Amsterdam moeten sluiten , de dagbladen De Rotterdammer en De Tijd liepen op half zeven en ook ging het gerucht dat Het Rotterdams Parool geen lang leven meer beschoren was . En toen leek het er verdomd veel op dat Freddy Sijthoff in één klap de winnaar wilde zijn . Dus in plaats van bezuinigen liet hij zijn directie investeren . Om te beginnen gingen de redacties van De Haagsche Courant en het RN samenwerken , maar vervolgens stuurde men Daan Sprong cafés in om journalisten van andere kranten te mobiliseren om voor het RN te komen werken . Daan stond bij wijze van spreken met de contracten op zak aan de bar . Zo ’ n journalistieke transferperiode als tussen 1969 en 1972 was er nog nooit geweest en is daarna ook nooit meer voorgekomen . En soms keken we lachend toe , want in café Timmer stuurde ik Daan naar een jongeman aan de bar en zei : die moet je binnen zien te halen , dat is werkelijk de beste journalist die ik ken . Afijn , Daan stapt op hem af en begint een enorm reclamegesprek . Met aan het eind van het liedje één probleem . ' Ik werk al bij het RN ', zei Frank Visbeen . Terug bij ons riep Daan : ' Jij kan je Kerstpakket vergeten , Vente .'