87
CAREL ZORG EN CAROLYN ZORG (ZDSGN)
‘ZO LANG HIJ DGA WIL
BLIJVEN, MAG DAT VAN MIJ’
Ook al was haar carrière niet vooraf uitgestippeld, toch kwam Carolyn Zorg terecht in het
bedrijf van haar vader Carel. Hij trekt zich langzaam maar zeker terug.‘Maar ik heb geen enkele
ambitie om achter de geraniums te gaan zitten. Dus ik blijf gewoon naar de zaak komen.’
Carolyn (1972)
ZDSGN is een Rotterdamse, internationaal opererende specialist in
verpakkingsontwerp. Als commercieel directeur is Carolyn, samen
met twee andere leden van het managementteam, verantwoordelijk voor de dagelijkse leiding.
Carel (1945)
‘In 1963 begon ik als zelfstandig fotograaf. Ik was pas zeventien en
had de Prix Niépce gewonnen. Ik woonde nog bij m’n ouders; dus
wat was het risico? Met één trouwreportage per maand en de
nabestellingen daarvan verdiende ik genoeg.’
Maar het werd véél groter...
‘Ik was best ambitieus. Ik deed ook reclamefotografie voor
bedrijven. Onder meer voor Procter & Gamble. Het begon met
productfoto’s van zeepmerken en breidde later uit met het ontwerp
van verpakkingen. Het bedrijf groeide naar een man of 20, 25. Die
omvang heeft het altijd zo’n beetje gehouden.’
Maar er is wel veel veranderd sindsdien…
‘Vijf jaar terug stopten we met het pure verpakkingsdesign.
Sindsdien richten we ons op het proces daarna: de voorbereiding
op het drukken. Daarvoor hebben we in eigen beheer een projectmanagementsysteem ontwikkeld, PreMediaPower, dat het proces
grotendeels automatiseert. We zijn in feite een technologiebedrijf
geworden.’
Was het een uitgemaakte zaak dat je bij ZDSGN
zou gaan werken, Carolyn?
‘Nou, nee. Ik wilde ook fotograaf worden. Ik had me ingeschreven
voor de Fotovakschool, maar van de 600 werden er maar 60
aangenomen. En ik zat daar niet bij. Daar was ik behoorlijk pissed
over. Toen ben ik Marketing & Communicatie gaan doen en heb ik
een paar jaar in de reclamewereld gewerkt. Op een gegeven
moment zei m’n vader: “Wij zoeken nog een accountmanager.” Dat
was in 1999. Zeventien jaar later zit ik hier nog.’
Carel, vind je het moeilijk om het los te laten?
‘De ene keer wel, de andere keer niet. Loslaten hoort bij ouder
worden. Je hoeft je niet meer zo nodig te bewijzen. De nieuwe
generatie moet het overnemen.’
Is de officiële overdracht al uitgestippeld?
Carel: ‘Toevallig is de notaris daarvoor wat opties aan het uitwerken.‘
Carolyn: ‘Ik vind het niet zo belangrijk. De aandelen zijn nog in
handen van m’n vader. Zo lang hij DGA wil blijven, mag dat van mij.
Daar voel ik me echt niet minder onder.’
TEKST: MARTIN DEKKER
FOTOGRAFIE: VINCENT VAN DORDRECHT