FIB NR4 2016-2017 | Page 89

87 CAREL ZORG EN CAROLYN ZORG (ZDSGN) ‘ZO LANG HIJ DGA WIL BLIJVEN, MAG DAT VAN MIJ’ Ook al was haar carrière niet vooraf uitgestippeld, toch kwam Carolyn Zorg terecht in het bedrijf van haar vader Carel. Hij trekt zich langzaam maar zeker terug.‘Maar ik heb geen enkele ambitie om achter de geraniums te gaan zitten. Dus ik blijf gewoon naar de zaak komen.’ Carolyn (1972) ZDSGN is een Rotterdamse, internationaal opererende specialist in verpakkingsontwerp. Als commercieel directeur is Carolyn, samen met twee andere leden van het managementteam, verantwoordelijk voor de dagelijkse leiding. Carel (1945) ‘In 1963 begon ik als zelfstandig fotograaf. Ik was pas zeventien en had de Prix Niépce gewonnen. Ik woonde nog bij m’n ouders; dus wat was het risico? Met één trouwreportage per maand en de nabestellingen daarvan verdiende ik genoeg.’ Maar het werd véél groter... ‘Ik was best ambitieus. Ik deed ook reclamefotografie voor bedrijven. Onder meer voor Procter & Gamble. Het begon met productfoto’s van zeepmerken en breidde later uit met het ontwerp van verpakkingen. Het bedrijf groeide naar een man of 20, 25. Die omvang heeft het altijd zo’n beetje gehouden.’ Maar er is wel veel veranderd sindsdien… ‘Vijf jaar terug stopten we met het pure verpakkingsdesign. Sindsdien richten we ons op het proces daarna: de voorbereiding op het drukken. Daarvoor hebben we in eigen beheer een projectmanagementsysteem ontwikkeld, PreMediaPower, dat het proces grotendeels automatiseert. We zijn in feite een technologiebedrijf geworden.’ Was het een uitgemaakte zaak dat je bij ZDSGN zou gaan werken, Carolyn? ‘Nou, nee. Ik wilde ook fotograaf worden. Ik had me ingeschreven voor de Fotovakschool, maar van de 600 werden er maar 60 aangenomen. En ik zat daar niet bij. Daar was ik behoorlijk pissed over. Toen ben ik Marketing & Communicatie gaan doen en heb ik een paar jaar in de reclamewereld gewerkt. Op een gegeven moment zei m’n vader: “Wij zoeken nog een accountmanager.” Dat was in 1999. Zeventien jaar later zit ik hier nog.’ Carel, vind je het moeilijk om het los te laten? ‘De ene keer wel, de andere keer niet. Loslaten hoort bij ouder worden. Je hoeft je niet meer zo nodig te bewijzen. De nieuwe generatie moet het overnemen.’ Is de officiële overdracht al uitgestippeld? Carel: ‘Toevallig is de notaris daarvoor wat opties aan het uitwerken.‘ Carolyn: ‘Ik vind het niet zo belangrijk. De aandelen zijn nog in handen van m’n vader. Zo lang hij DGA wil blijven, mag dat van mij. Daar voel ik me echt niet minder onder.’ TEKST: MARTIN DEKKER FOTOGRAFIE: VINCENT VAN DORDRECHT