13
COLUMN
Ik heb een minder grote
hekel aan de bladen dan
ik zou moeten hebben
Jan D. Swart
journalist
Ik lees de Privé en de Story in het geheim bij de kapper, omdat ik die nieuwsgierigheid
thuis altijd heb ontkend.
Toch race ik er in de wachtkamer doorheen met dezelfde snelheid als waarmee hun
auteurs schrijven. Er staat op vier volle pagina’s wat in twee zinnen gezegd kan zijn.
Ik heb een minder grote hekel aan die bladen dan ik zou moeten hebben. De meeste
slachtoffers ken ik persoonlijk, dus ik lees ze om bij te blijven. Gisteren nog een wereldgrap geappt aan mijn vriend Jochem Myjer en terloops gevraagd hoe het met zijn
beugel ging. Zonder de fluisterpenose zou ik nooit geweten hebben dat zijn tandjes
kriskras in z’n mondje lagen. Mannen mailen elkaar zoiets nooit.
Voor the inner circle zijn dit best handige bladen.
Laatst de belastingaangifte ingevuld voor Patricia Paay, omdat haar schoolgaande
vriendje daar geen sjoege van heeft, en dan is het leuk te weten of het nog steeds
diezelfde kleuter is. Paay wisselt nog al eens. Las ook dat hij in bed niet domineert. Niet
domineert? Gelijk gecheckt natuurlijk, want ik ken Paay al uit de tijd dat ze op hoge
hakken met open hiel hele bouwvakkerswijken op de grens van Rotterdam en
Schiedam in de ban van betovering bracht. Meteen ook dat ventje een adequaat
wondercrèmetje voorgeschreven. Paay hangt nu in de beugels.
Binnenkort leest u dat overal terug, want geheimen verkopen als een tierelier. Het
koopmanschap is maar niet uit mijn genen weg te selecteren.
Ik hou er ook altijd maar een beetje de moed in bij de slachtoffers. Wat dat betreft is
mijn huis jarenlang een opvangcentrum geweest. Ik was de welzijnswerker voor het
showbizzvee. Het kwam op de gekste tijden snikkend binnen en ging op de gekste
tijden opgefrist weer weg. Gedempt licht. Warmte. Praten, veel praten en af en toe liet
ik ze tranen met tuiten huilen, want dat lucht op.
De laatste jaren is Het Binnenhof er bijgekomen: de wereld van de Tia Maria. Ik zing
wat af met die politici die in Privé en Story grof te grazen zijn genomen nadat ze een
keertje vreemd zijn geweest. Die Zauberflöte en dan a capella, want waar haal je
midden in de nacht zo gauw een orkest vandaan? Witte en rode wijn erbij natuurlijk,
met als gevolg dat vooral de Eurodames geschuffeld bleven slapen. Die waren er thuis
ook al uitgegooid.
Er is in de loop der jaren behoorlijk wat geflikflooid in het hart van de politiek, maar
dat leest u nooit. Deze week heeft Tofik Dibi nog aan mijn steiger zitten schreien
omdat Gerard Joling geen kindje wilde. De helft van zijn wachtgeld gaat naar mij om
het te verzwijgen.
Maar ik heb haast. Ik moet naar de Primera.
Deze maand wil ik alles lezen wat ik nog niet over Sylvana Simons weet.
Zou toch een hele sensatie zijn als blijkt dat ze inmiddels met een van die mannen van
Denk of een zwart gemaakte knecht van Sinterklaas in het geheim een nachtje
verkering heeft gehad.
JAN D. SWART