‘ Rotterdammers eten geen honing , wij kauwen op bijen ’
36
‘ Rotterdammers eten geen honing , wij kauwen op bijen ’
Regenjackie uit Het is donderdag 7 juni 2018 als Jordex-directeur Ruud Maaskant en ik tegen de klok van vijven voor de vijfde en laatste keer het dorpje Alpe d ’ Huez inrijden . We stoppen kort voor een terrasje waar een dj de deelnemers aan Alpe d ’ HuZes richting de finish schreeuwt . ‘ Kom Mar , regenjackie uit hier ’, zegt Ruud in onvervalst Rotterdams , ‘ we komen zo meteen langs onze supporters . Om ze te bedanken moeten we er netjes uitzien …’
Níet janken ! Er netjes uitzien , terwijl we er niet uitzien . Modder , snot , spuug , zweet en zand plakken aan onze gelaten als we elkaar nog één knuffel geven . ‘ Kom op ! En we gaan niet janken !’ Het is algemeen bekend , Rotterdammers janken niet . Maar vandaag is alles anders . Bij Alpe d ’ HuZes fiets je de hele dag tegen de richting in … In letterlijke zin : dalend en klimmend . En figuurlijk : vechtend vóór de hoop , tégen het cynisme . Toegegeven , de tranen zitten hoog ... En met de climax , na maanden van voorbereiding , voor ogen zijn onze tranen meer dan gerechtvaardigd .
Bescheidenheid Ruud weet hoe de hazen lopen , maar als voorzitter van de Stichting Rotterdam Fund Racers maakt hij zich vooral klein en bescheiden . Alpe d ’ HuZes biedt geen onderdak voor Bokito-gedrag waar menig ondernemer van beticht wordt . We ontmoeten elkaar in vastberaden nederigheid , die we steeds weer in elkaar herkennen . Persoonlijk belang is het verwende neefje van wie je hoopt dat ie eens een verjaardag overslaat . Een Spookrijder gelooft in ons , niet in mij .
Vrienden voor het leven De omhelzing van Ruud en mij werd beloond met een daverend applaus . Hand in Hand Vastberaden ! is ons motto . Wij , ondernemers van vlees en bloed , hebben ons verenigd in Stichting Rotterdam Fund Racers . Met onze deelname aan Alpe d ’ HuZes laten wij zien dat het leven , óns leven , niet alleen bestaat uit omzetcijfers , groeimodellen en businessstrategieën .
Mythische berg Direct na de managementmeeting op donderdagmiddag volgt immers een intensieve spinningtraining die het uiterste van ons gestel vergt . Rekenen zit in ons ondernemersbloed , bij Alpe d ’ HuZes rekenen we ook … op de hulp van de medemens . We troostten net nog een vreemde die vocht tegen de tranen . Op deze mythische berg worden vriendschappen voor het leven gemaakt , in het dal krijg je een trap na als je niet snel genoeg optrekt bij het stoplicht .
Hand in hand We fietsen onder het houten viaduct door . De bocht gaat naar links . Nog maar een paar tellen . Dan zullen we onze supporters passeren . Ruud fietst links van me . We kijken elkaar aan . Een glimlach . En dan reikt zijn hand naar de mijne . Ons motto Hand in Hand Vastberaden mag dan een knipogige verwijzing zijn naar het geliefde clublied van Feyenoord , maar moet vanzelfsprekend in een bredere context worden gezien . Onze missie , kanker de wereld uit krijgen , kunnen wij alleen volbrengen als wij dit Hand in Hand doen met een Rotterdamse vastberadenheid waar een gegeven cynicus de hik van krijgt . We geloven in de kracht van de herhaling .
Flashback De duizenden kilometers aan trainingsarbeid gingen ook deze Alpe d ’ HuZes-campagne hand in hand met de persoonlijke gesprekken die ik hield met ( ex- ) kankerpatiënten . Daarmee geef ik kanker een gezicht . Het gezicht onthult zich vervolgens naar buiten met de vraag om steun . Die levensverhalen schieten door het hoofd . Nu en hier . Het is spookrijden in mijn geheugen . In de verte zie ik mijn zwaaiende ploeggenote Monique staan die een hersentumor en borstkanker overleefde . Ze staat naast twee jeugdvrienden van Ruud en mij die naar de Alpe trokken om hun overleden vader Gerard te eren . Aan mijn stuur hangt het aapje waarmee de aan leukemie overleden Lianne wordt herdacht . Het is hetzelfde aapje dat droomde ooit vlinder te mogen zijn . In Liannes levensverhaal doopte ik het aapje om tot Papillon . Ik droomde nachtenlang van kinderen die aan kanker lijden . Ik werd wakker met foto ’ s van het met vlinders beplakte kistje van Lianne op mijn netvlies . Vanuit hetzelfde netvlies rolden tranen van Liannes ouders en van haar zus Elleke . Het werk van de duivel moet tot de wortel worden uitgeroeid . Niets doen is immers geen optie . Hand in hand doen we het . Samen . Vastberaden . Rotterdammers eten geen honing , wij kauwen op bijen . Ik rijd achteruit met de blik naar voren spookrijdend de berg op .
Troefkaarten in toerbeurt Door hoop uit te dragen , door een positief geluid te laten horen , gaan wij met de Stichting Rotterdam Fund Racers tégen de richting in die de huidige tijd ons lijkt voor te schrijven . Een tijd waarin cynische navelstaarders regeren , een tijd waar krenkende grofheid wordt beloond met likes en een tijd waarin empathie een scheldwoord lijkt . Maar wij draaien de tijd om . Aandacht , bescheidenheid , zorg , liefde , compassie en geloof zijn de troefkaarten die de Rotterdam Fund Racers in toerbeurten uitspelen . Niemand meer dood aan kanker . Wij zúllen het verschil maken . Hoe dan ook .
Helden ‘ DAAR ZIJN ZE !’, horen we mijn fotograferende dochter Fabienne roepen . Wegslikken die brok , doortrappen nu . Rotterdammers janken niet . Ik heb nog altijd Ruuds hand vast . We fietsen Hand in Hand . Het leven openbaart zich in zijn meest letterlijke vorm voor ons . We passeren de tientallen supporters die ons als helden verwelkomen , terwijl wij , Spookrijdende omdenkers , dondersgoed beseffen dat zíj , alleen zíj , de echte helden zijn .
Eindbedrag Helden van even grote proporties worden die avond belicht als in het propvolle restaurant Le Passe Montagne het eindbedrag bekend wordt gemaakt door medebestuurslid Norbert . Een plechtig applaus volgt als onze sponsoren en donateurs op duizend kilometer afstand in het vader- en moederland worden bedankt voor het geloof in onze missie . Een staande ovatie volgt zodra het eindbedrag met een merkstift op een blanco cheque wordt gepend : 205.194 euro .
Standaardantwoord Trots dat ik deel uit mag maken van ons leven , van onze stad , van onze beweging , van onze Stichting , tik ik die nacht vanuit kamer 702 van Hôtel le Pic Blanc via social media : ‘ Hand in Hand Vastberaden …’, als standaardantwoord op alle hoe- , wat- en waarom-vragen .