FIB NR3 2016 3 | Page 15

13 En de dochters moesten ook mee ‘Mijn dochters hadden alle aandelen van het hele bedrijf. Ik heb ze die in 1997 voor één euro verkocht. Zij kwamen onder druk te staan, tussen twee vuren in. Zo van: “Als jullie nou zorgen dat je vader opsodemietert, dan laten wij het bij het faillissement van het automobielbedrijf en kunnen jullie gewoon verder met de taxi-onderneming.” Ik was in die periode behoorlijk over m’n toeren, dat geef ik eerlijk toe. Dus die meiden zeggen: “Pa, ga jij nou terug naar Monaco, anders maken ze ons taxibedrijf ook nog kapot.” Ik naar Monaco. Maar ik was er een week of zo toen ze belden: “Pap we zijn failliet!” Ze hadden zelf het faillisement van ons automobielbedrijf aangevraagd. Voor mijn gevoel was ik toen alles kwijt wat me echt wat waard was: m’n dochters en m’n levenswerk…’ Shirley ‘Ik weet nóg niet hoe dat nou precies is gegaan. Ik heb het er nooit meer met ze over kunnen hebben. M’n jongste dochter wilde me niet meer zien. Dat kan ik echt helemaal niet handelen. Dat had ik nooit verwacht. Ze is in haar doen en laten precies m’n vrouw… Ik blijf het wel proberen. Met haar verjaardag heb ik nog rozen gestuurd en haar gebeld. Dan hoor ik wel haar stem, maar zo’n gesprek duurt dan een halve minuut of zo. Ik weet echt niet wat ik misdaan heb, voor mijn gevoel heb ik haar altijd alles gegeven. Maar als er wat is gebeurd, daar kan ik toch nooit levenslang voor krijgen..?’ Mandy ‘M’n oudste dochter heb ik nog wel kunnen vragen wat er nou precies aan de hand is, maar zij zei: “Pappa, ik wil er niet over praten.” in hun zaken. Ik weet wel dat dat allemaal om geld en spullen gaat, maar ik wilde er ook wat mee zeggen…’ Er blijven weinig vrienden over ‘Heel weinig. Ik heb zo veel mensen geholpen. Zó veel. Waar zijn die nu dan? Lee Towers heb ik in zijn beginjaren heel grof gesponsord, zodat hij zijn carrière kon opbouwen. Dat is wel aardig gelukt, geloof ik. Nu zegt hij: “Ik kan hem niet bereiken.”’ De club van zes miljoen ‘Dat is ook één van de dingen die ik nooit had moeten doen. Ik had de toenmalige man van m’n oudste dochter geholpen met de financiering van Tropicana. Dat is toen heel goed gegaan. Dat liep als een trein en hij heeft alles keurig terugbetaald. Toen kwam hij met het volgende plan. Een nachtclub in Monaco, waar ik toen al woon de. Hij de organisatie, ik 90 procent van de financiering. Mijn vriend is het nooit geweest, maar m’n dochter hield toen van hem. En hij is de vader van m’n kleinkinderen. Bovendien was het de eerste keer heel goed gegaan. Maar nu draaide het er op uit dat ik daar zeven dagen in de week zat, van ’s middags vier uur tot ’s ochtends zeven uur. Ik was 67, het was mijn vak niet, ik sprak de taal niet. Helemaal fout gegaan. Dat heeft zeker zes miljoen gekost.’ ‘Ik hoop vooral dat ik m’n kinderen en kleinkinderen snel weer zie…’ Dan komen de tranen… ‘Ik heb vier kleinkinderen. Dat ik die niet zie, dat doet me nu het meest zeer. Daar ben ik ook goed voor geweest. Heel goed. Ik deed alles voor die kinderen. Maar ook al was dat niet zo, ik ben hun opa. Ik weet niet wat ik verkeerd heb gedaan. Ik moet altijd bellen, maar dan spreek ik ze wel. Dat is wel mooi! Gisteren de oudste nog, die is over naar zes vwo.’ 75e verjaardag alleen ‘gevierd’ ’75 jaar, dat is toch een mijlpaal. Toen hebben ze wel gebeld, gelukkig. Maar dan hoop je toch ook de hele dag op dat telefoontje van Shirley. Mijn vriendin moest op die dag plotseling naar Nederland omdat haar vader overleed. Ja, en dan zit je daar alleen, terwijl vroeger…’ Leven en laten leven ‘Ik heb heel veel geld verdiend, maar iedereen in mijn omgeving heeft mee mogen genieten. Zeker m’n gezin. Ik heb ze m’n bedrijf gegeven, m’n huis voor een derde van de waarde verkocht, ze geholpen Mijn eigen geld gemaakt ‘Ik heb m’n geld zelf gemaakt. Op m’n dertiende jaar ben ik begonnen als koopman. Stond ik elke woensdag en zaterdag op het Noordplein in postzegels te handelen. Later ging ik hele partijtjes opkopen. Op m’n achttiende had ik 20.000 gulden bij elkaar gehandeld. In 1959! Nee, niet op de bank, dat bewaarde ik thuis. En als ik ging dansen, deed ik zo veel mogelijk in m’n kontzak natuurlijk. Later ging ik op zondag kroketten verkopen in de Kuip. Zo’n grote bak voor m’n buik. Vijf cent winst per kroket. En ondertussen studeren. MULO, Praktijkdiploma Boekhouden, MBA, SPD. Ik wilde graag accountant worden, dat vond ik mooi!’ Minderjarige procuratiehouder ‘Ik ben begonnen bij de Twentsche Bank, als kassier. Ja, daar zie ik achteraf ook wel de humor van in. Toen ben ik bij Voigt & Co gaan werken. Daar werd ik op m’n twintigste procuratiehouder, op 1 januari 1962. Ik mocht de eerste 26 dagen niet tekenen omdat ik nog minderjarig was. 2000 gulden bruto per maand hè! Ze betaalden naar functie, of je nou twintig was of zestig. En een Kevertje van de zaak. Maar toen kreeg ik ruzie en wilde weg. Er verdween daar geld en daar wilde ik niet voor tekenen. Die baas daar dacht: “Dat doet hij nooit”, maar ik ben gewoon gegaan. M’n vader werd krankzinnig. Helemaal toen ik zei dat ik bij hem op de taxi wilde. Maar toch doorgezet en binnen twee maanden had ik zelf twee taxi’s.’