IN MEMORIAM
TER NAGEDACHTENIS AAN EEN LEGENDARISCH VERHALENVERTELLER
HET MOTORISCH GEHEUGEN
VAN HENK DONIA
Henk Donia had zich op dinsdag rond de lunch niet op een kruk aan de bar van
Old Dutch gehesen om met één, twee, nou vooruit, drie borrels voor te proeven op
het samenzijn van een kleurrijk gezelschap vastgoedmannen en haventijgers. Men
behoefde maar naar de uitdrukking op de gezichten van de obers te kijken om een
bevestiging te krijgen van de indruk dat ze dit heel raar vonden. Vooral toen zijn
afwezigheid zich een week later herhaalde. Dit moest foute boel zijn en dat was het ook.
Het verhaal gaat dat een buurvrouw met een sleutel van zijn huis hem had gevonden:
in zijn stoel bij het raam waar de dood hem was overvallen. Waar? Men zei op het
Noordereiland. Borrel naast hem. Glas niet leeg. Als het niet waar is, zou Henk het bij
leven zelf verzonnen kunnen hebben. Hoe oud was hij? Geen idee. Niemand die ‘t wist.
Als Henk Donia over Rotterdammers schreef voegde hij er altijd nauwgezet een leeftijd
aan toe, maar naar die van hem liet hij altijd gissen. Zal het 75 geweest zijn? Nee, nog
geen 80. Naar schatting er net tussenin.
Leuke, ijdele, megalomane, rijke, humoristische mannen waren zijn onderwerpen en als
ze tien keer van bedrijf waren gewisseld kregen we ze alle tien te lezen en nog briljant in
volgorde ook. Alles uit het blote hoofd. Henk Donia schreef jarenlang voor dit magazine
een mensenrubriek en als die mensen het heden voor het hiernamaals hadden
verwisseld, maar hij hun verhalen nog even leuk en klassiek vond, zette hij achter die
naam met respect een kruis. Op die manier kregen honderden havenbaronnen en
uitbaters het eeuwige leven. Op ’t laatst stond achter vrijwel elke naam een kruis.
‘Nou en?’, zei Henk dan. ‘Dat weten ze toch niet.’
Henk Donia was een journalist uit deze stad, terwijl hij een deel van zijn tijd in Den Haag
woonde. Hij spoorde dan elke dag op en weer. ’s Avonds was dat een zware klus.
Vooral als hij tot zijn teleurstelling pas in Haarlem wakker werd. Dat waren van die
dagen, dan was hij weer overal geweest: Courzand, Old Dutch, Timmer. Dié zeker.
Henk wist waar hij het nieuws moest halen. Maar bovenal waar de borrel gratis was en
royaal circuleerde. Hij kwam als een luidruchtige verhalenverteller binnen en sloop aan
het einde van de dag als een stille kabouter weg.
Maar zelden een journalist meegemaakt die onder die omstandigheden de volgende dag
feilloos zijn stukjes tikte en geen detail vergat. Henk Donia had een motorisch geheugen
en een briljante pen. Henk was een prachtige oldtimer. Een haven- en horeca-expert.
In die mix de beste.
JAN D. SWART
127