18
Amerikanen met een beamer Helemaal niets!
‘Nadat we eerst een uitgeverij waren gestart, begonnen we een
dotcom-bedrijf. In 1999, het hoogtepunt van de dotcom-bubbel. Dat
bedrijf hypete volkomen. We verdienden er geld mee, dat was in die
branche destijds al uitzonderlijk. Op een dag kwamen we bij een
Amerikaans bedrijf. Wij presenteerden ons verhaal, waarop die
junior-accountmanager zei: “Dit moet m’n baas zien.” Dat gebeurde
daarna nog een paar keer en aan het eind van de dag spraken we
met de hoogste bazen, vier Amerikanen die ons hele bedrijf wilden
kopen. We zaten in een enorme boardroom, dat weet ik nog goed.
Met een beamer, dat was toen het summum van technologie.’ ‘Vlak daarna hebben we een investeerder in het bedrijf genomen,
met geld om in vijf andere landen actief te worden. Dus wij
openden zonder enige ervaring, ik was 24 jaar, zonder enige
infrastructuur, binnen zes maanden vijf buitenlandse kantoren.
Terwijl we nog niet eens een product in de markt hadden staan. Ik
kan er nu weer lachend over praten, maar we gingen uiteindelijk in
zes landen tegelijk failliet, doordat de investeerder die ons zo had
gepusht om het zo te doen, de stekker uit het bedrijf trok. Geen 96
miljoen. Geen 35 miljoen. Helemaal niets!’
Veel stress
35 miljoen
‘Het accountantskantoor dat ons hielp in de onderhandelingen
waardeerde ons bedrijf op 96 miljoen gulden. We waren toen zeven
maanden bezig op een zolderkamertje dat we gratis huurden. Maar
ja, wie waren wij om te zeggen dat het niet klopte… Die Amerikanen
boden uiteindelijk 35 miljoen gulden. Op uitdrukkelijk advies van
die accountant hebben we daar nee tegen gezegd. Omdat het zó
veel minder was dan die 96 miljoen…’
‘Ja, dat was wel een heftige periode. Veel stress. Toen het mis ging,
moesten we in al die landen die faillissementen managen. Ik naar
Parijs, naar de Tribunal de Commerce. Zo’n gebouw met enorme
zuilen en mannen in zwartfl uwelen toga’s die over je lot gaan
beslissen. En ze kunnen je daar persoonlijk aansprakelijk houden
voor zes keer de negatieve boedel. Niet zo lekker geslapen toen, in
m’n goedkope hotelletje. En de mensen die bij ons werkten, die
wisten wel dat ze niet bij het ministerie van Financiën hadden
getekend; dus die kenden de risico’s wel, maar toch…’