112
mening kun je dan zo realistisch mogelijk over
bepaalde onderwerpen schrijven. Dus ben ik voor
Tegengif inderdaad bij Rotterdamse bordelen gaan
solliciteren. Dat leek mij de enige manier om goed
te kunnen achterhalen hoe het er in die wereld
aan toegaat. En dat bleek, want ik had het zo
realistisch opgeschreven dat mensen na het lezen
zeker wisten dat ik vroeger in de prostitutie had
gezeten. Dat is uiteraard niet waar, maar dat
mensen dat dachten, komt volgens mij vooral
doordat ik in de ik-vorm schrijf en aan method
writing doe, wat inhoudt dat je volledig in de huid
kruipt van je hoofdpersoon. Voor mezelf is dat
soms best zwaar, zoals bij de hoofdpersoon uit
Stuk. Die kreeg anorexia en wilde zelfmoord
plegen. Als ik dan zelf een keer een slechte dag
had, kreeg ik ook dat soort gedachten. “Ik stop
ermee, het leven hierna is veel mooier…” Het boek
daarn